H Προπόνηση στις Κινέζικες Πολεμικές Τέχνες ή η Απατηλή Γοητεία των Ταολού

Όσοι ασχολούνται με τις παραδοσιακές μαχητικές τέχνες λίγο πολύ συμφωνούν πως τα βασικά οφέλη της ενασχόλησής μας με αυτές μπορούν να μπουν κάτω από δυο μεγάλα κεφάλαια: την απόκτηση μαχητικής ικανότητας και τη βελτίωση της υγείας. Οι πιο “παραδοσιακοί” μεταξύ των δασκάλων βλέπουμε το Γουσού και σαν «δρόμο» για να διευρύνουμε το πνεύμα μας και να ανοίξουμε την καρδιά μας.
Η σειρά ιεράρχησης των τριών αυτών στόχων δεν είναι αυτονόητη και εξαρτάται τόσο από τον δάσκαλο όσο και από τον εκάστοτε μαθητή. Επίσης καθορίζεται από τις ιστορικές συνθήκες, αλλά και από την φάση ζωής που βρίσκεται καθένας από εμάς, όταν καλείται να απαντήσει στο ερώτημα: “γιατί κάνω πολεμικές τέχνες”. Φυσικά οι τρεις παραπάνω στόχοι δεν είναι ανεξάρτητοι, αλλά η ανάπτυξη του ενός επηρεάζει και επηρεάζεται από τον άλλο. Παρόλα αυτά, όταν μιλάμε για μαχητική ή πολεμική τέχνη, η κατάκτηση της μαχητικής ικανότητας, δηλ. η δυνατότητα του ασκούμενου να αμυνθεί, εάν και εφόσον χρειαστεί, θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητος στόχος. Όπως λέει και ο δάσκαλος μου Κουό Σιάν Χε: «Αν χάσουμε την καρδιά της τέχνης που είναι η μάχη, τότε θα χάσουμε και την τέχνη».

Ωστόσο, παρότι οι περισσότεροι θα συμφωνούσαμε σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο πως ένας από τους πρωταρχικούς στόχους των Κ.Π. τεχνών είναι η κατάκτηση της μαχητικής ικανότητας, στο παρόν άρθρο θα ήθελα να διατυπώσω κάποιες σκέψεις σχετικά με το εάν ο συνήθης τρόπος εξάσκησης στο γουσού εξακολουθεί σήμερα να προσφέρει τη δυνατότητα υλοποίησης του στόχου της μαχητικής ικανότητας. Ελπίζω οι σκέψεις αυτές να μας δώσουν την ευκαιρία να θυμηθούμε τη λογική των παραδοσιακών μας συστημάτων και να ξαναδούμε εκ νέου όχι μόνο τις τυχόν αδυναμίες τους, αλλά κυρίως τα εγγενή μαχητικά πλεονεκτήματά τους.

Προκειμένου να εξετάσουμε το παραπάνω ερώτημα θα πρέπει να εμβαθύνουμε στην προπονητική διαδικασία που ακολουθείται σήμερα στις περισσότερες παραδοσιακές κινέζικες μαχητικές τέχνες. Πιο αναλυτικά, το συνηθέστερο και πιο διαδεδομένο μοτίβο προπόνησης στις Κ.Π. τέχνες, τόσο στη σύγχρονη Κίνα όσο και στη σύγχρονη Δύση είναι τα ταολού, δηλ. οι γνωστές σε όλους μας φόρμες.
Τα ταολού ή φόρμες, όπως συνηθίζεται να τις αποκαλούμε, είναι συνδυασμένες τεχνικές άμυνας και επίθεσης, τοποθετημένες σε αρμονική σειρά, οι οποίες επιτρέπουν στον ασκούμενο να εξασκηθεί στην τεχνική του συστήματός του με την μορφή της σκιαμαχίας*. Με δεδομένη την ύπαρξη δεκάδων, ίσως και εκατοντάδων διαφορετικών κινέζικων μαχητικών στυλ, είναι λογικό πως μία από τις χρησιμότητες των ταολού είναι μέχρι και σήμερα η διαιώνιση του συστήματος. Ο δάσκαλος διδάσκει στον μαθητή τις φόρμες του συστήματός του, μεταβιβάζοντας του τα μυστικά της τέχνης του και εξασφαλίζοντας, αλλά και ελέγχοντας ταυτόχρονα την συνέχιση του συστήματος από τη μια γενιά στην άλλη. Επίσης μέσα στα ταολού, ειδικά στα πιο προχωρημένα από αυτά, υπάρχουν κωδικοποιημένες ή και κρυμμένες, οι τεχνικές του συστήματος, τις οποίες ο μαθητής με την βοήθεια του δασκάλου του έχει την δυνατότητα να κατανοήσει.

Από καθαρά προπονητική άποψη, τα παραδοσιακά ταολού ως ένας καλά δομημένος συνδυασμός αμυντικών και επιθετικών ενεργειών, αποτελούν έναν εξαιρετικό τρόπο για να εξασκήσει ο μαθητής την μαχητική του ικανότητα, βελτιώνοντας ταυτόχρονα τα αντανακλαστικά, τη δύναμη, την εκρηκτικότητα, την ευκαμψία και την ταχύτητα του. Ό,τι δηλαδή θα του χρειαστεί και στις συνθήκες μια ρεαλιστικής σύγκρουσης. Επίσης, ένα επιπλέον όφελος της προπόνησης μέσω των ταολού -και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όσοι έχουν εμπειρία σε αυτά- είναι ότι γυμνάζει συνολικά το μυοτενόντιο σύστημα χωρίς να επιβαρύνει υπέρμετρα μια μόνο μυϊκή ομάδα. Για το λόγο αυτό μπορεί να χρησιμεύσει ως μία εναλλακτική μέθοδος προπόνησης αλλά και ως μέθοδος ενεργητικής αποκατάστασης στα πλαίσια όλων των μαχητικών αθλημάτων των οποίων το πρόγραμμα περιλαμβάνει συστηματική εξάσκηση στο σπάρινγκ. Τέλος, δεν πρέπει να υποτιμάται και η ψυχική εφορία που δημιουργεί στον αθλητή η εκτέλεση μιας φόρμας, αλλά και το αισθητικό μέρος που απολαμβάνουν τόσο οι ίδιοι οι αθλητές όσο και οι θεατές που παρακολουθούν τους αγώνες και τις επιδείξεις.

Τα πλεονεκτήματα των ταολού είναι ποικίλα και σημαντικά, ωστόσο η γοητεία που ασκούν οδηγεί συχνά σε μια μονοδιάστατη χρήση, η οποία είναι σαφές ότι δεν μπορεί να οδηγήσει στα επιθυμητά μαχητικά αποτελέσματα, παρά μόνο εάν οι τεχνικές που δομούν την εκάστοτε φόρμα (και εκτελούνται στον αέρα χωρίς πραγματικό αντίπαλο) αποσπαστούν από αυτήν και εξασκηθούν σαν ελεύθερες τεχνικές μάχης. Και εδώ ακριβώς ερχόμαστε στο δυστυχώς παραμελημένο στις μέρες μας σανσόου, στο σπουδαιότερο προπονητικό μέσο της παράδοσης του Γουσού, το οποίο καθορίζει επί της ουσίας την ανάπτυξη ή μη της μαχητικής ικανότητας.

Σανσόου, με απλά λόγια, είναι οι τεχνικές μάχης, οι συνδυασμοί δηλαδή αμυντικών και επιθετικών στοιχείων. Απλές τεχνικές όπως ένα μπλοκ συνδυασμένο με δύο ή τρία χτυπήματα, ή πιο σύνθετες όπως ένα κλείδωμα συνδυασμένο με μία ανατροπή. Κάθε στυλ έχει τις δικές του τεχνικές μάχης που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα άλλα, όμως η γνώση της εξωτερικής μορφής μιας τεχνικής από μόνη της έχει μικρή αξία. Αντίθετα, η γνώση της ουσίας της τεχνικής, δηλαδή η κατανόηση και κατάκτηση του είδους δύναμης, του ρυθμού εκτέλεσης και του τρόπου εφαρμογής δύναται να μετατρέψει τις απλές κινήσεις σε κάτι ικανό να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση. Και αυτό βεβαίως με την προϋπόθεση της συστηματικής και επίπονης εξάσκησης σε αυτές. Η προπόνηση στο σανσόου ακολουθεί συνήθως τρία στάδια: α) εκτέλεση της τεχνικής στον αέρα και από τις δύο πλευρές, στοιχείο πολύ σημαντικό για την πραγματική μάχη β) εφαρμογή της τεχνικής με αντίπαλο με έναν ελεγχόμενο τρόπο για την αποφυγή τραυματισμών, αφού αρκετές τεχνικές μπορεί να είναι επικίνδυνες και γ) προσπάθεια να εφαρμοστεί η κάθε τεχνική στην ελεύθερη μάχη (σπάρινγκ). Επιπλέον, δεν πρέπει να παραλείπεται η εξάσκηση στους στόχους, στο σάκο ή σε άλλα βοηθητικά μέσα προκειμένου να βελτιώσει ο ασκούμενος το αναγκαίο είδος δύναμης καθώς και την ειδική αντοχή που χρειάζεται στη μάχη. Πολλά στυλ, διάσημα για την αποτελεσματικότητα τους στη μάχη, διαθέτουν τεχνικές σαν σόου ξέχωρα από τις τεχνικές που περιέχουν μέσα στα ταολού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα στυλ του Αετού με τις «50 τεχνικές της συνεχόμενης γροθιάς» και του Τονγκ Μπέι Τσουάν με τις «138 τεχνικές μάχης». Το Σίνγκ Γι επίσης εξασκεί τα «πέντε στοιχεία», που είναι στην πραγματικότητα πέντε βασικές τεχνικές του συστήματος, ενώ το ίδιο κάνει και το σύστημα Πα Τζι μέσα από τις οκτώ τεχνικές Τζιν Γκαν Πα Σου. Αρκετά συστήματα, ωστόσο, δεν περιλαμβάνουν σήμερα στην ύλη τους ελεύθερες τεχνικές και γιαυτό πρέπει να τις ξαναδανειστούν μέσα από τα ταολού και να τις εξασκήσουν με τον τρόπο που περιγράψαμε -πράγμα που δεν αποτελεί πρόβλημα, αρκεί βεβαίως ο δάσκαλος να γνωρίζει πραγματικά και σε βάθος το στυλ του.

Το να μονοπωλούν τα ταολού την προπόνηση αφήνοντας από έξω κάτι τόσο αυτονόητο όπως είναι η προπόνηση στο σανσόου και στο σπάρινγκ είναι λάθος είτε το εξετάσουμε από την πλευρά της παράδοσης είτε από την πλευρά της σύγχρονης προπονητικής. Η προπόνηση στα παραδοσιακά κινέζικα στυλ δεν μπορεί, κατά την γνώμη μου, να θεωρηθεί πλήρης αν δεν περιλαμβάνει ασκήσεις για την καλλιέργεια της μαχητικής δεινότητας ή, όπως ονομάζονται στα κινέζικα στυλ, ασκήσεις “Τσουάν Κουνγκ”. Η μέθοδος αυτή περιλαμβάνει έναν συνδυασμό εσωτερικών ασκήσεων (νέι κούνγκ) και εξωτερικών ασκήσεων (γουάι κούνγκ) με τις οποίες μπορεί να ενδυναμώσει κανείς το σώμα ή να αποκτήσει ιδιαίτερες δεξιότητες χρήσιμες στη μάχη. Οι πιο συνηθισμένες ασκήσεις είναι αυτές των κατηγοριών του Γινγκ Κούνγκ (σκληραίνω το σώμα) και Τζαν Τζουάνγκ (στέκομαι ακίνητος σαν στύλος). Η μέθοδος “Τσουάν Κουνγκ” μπορεί να δυναμώσει απίστευτα την αντοχή του σώματος στο να δέχεται ή να εκτελεί χτυπήματα αλλά φέρνει ταυτόχρονα και εξαιρετικά αποτελέσματα στην εκρηκτικότητα του ασκούμενου. Οι ασκήσεις σκλήρυνσης του σώματος αποτελούν μέρος της μακράς παράδοσης του Γουσού και η εξάσκηση δεν εξαντλείται μονάχα στο να χτυπάς τα χέρια ή τα πόδια, αλλά περιλαμβάνει έναν πολύ βαθύτερο σχεδιασμό που συνδυάζει τις ασκήσεις Τσι Κούνγκ με τις εξωτερικές ασκήσεις ενδυνάμωσης. Όπως λέγεται τις κινέζικες πολεμικές τέχνες: «Νέι Λιέν Γι ΚόουΤσι, Γουάι Λιέν Τζιν Γκου Πι», δηλαδή «μέσα εξασκούμε το qi, έξω εξασκούμε τους μυς, τα οστά και το δέρμα». Επίσης δεν πρέπει να παραλείπεται και ο σχεδιασμός ενός κλασικού προγράμματος ανάπτυξης της αντοχής και της δύναμης. Το τρέξιμο και οι ασκήσεις με αντίσταση είναι αναντικατάστατα και δεν πρέπει να υποτιμούνται.

Για να επανέλθω λοιπόν στο αρχικό μου ερώτημα, η ανάδειξη ενός καλού μαχητή Γουσού -ειδικά σήμερα που ο χρόνος ενασχόλησης για τους περισσότερους αθλητές / μαθητές έχει μειωθεί πολύ-, καθορίζεται άμεσα τόσο από την ουσιαστική γνώση των τεχνικών, όσο και από την σωστή προπονητική χρήση του μεθοδολογικού οπλοστασίου που προανέφερα. Η ποικιλία των τεχνικών αλλά και η προπονητική διαδικασία των Κ.Π τεχνών είναι τέτοια που αν συνδυαστεί με τις γνώσεις της σύγχρονης προπονητικής μεθοδολογίας μπορεί να παράξει σπουδαία αποτελέσματα προς την κατεύθυνση της απόκτησης μαχητικής τεχνικής. Το περιεχόμενο και η μεθοδολογία του Γουσού είναι τόσο πλούσια που δεν υπάρχει ανάγκη να δανείζεται κανείς μεθόδους άλλων μαχητικών τεχνών ή σύγχρονων μαχητικών αθλημάτων, εφόσον γνωρίζει σε βάθος το πως και το γιατί της δικιάς του τέχνης και φροντίζει να εμβαθύνει και να εμπλουτίζει τις γνώσεις του. Πρέπει βεβαίως κανείς να έχει στο μυαλό του πως εμπλουτισμός των γνώσεων δεν σημαίνει την άκριτη μίμηση προγραμμάτων ή προπονητικών μεθόδων, αλλά πραγματική κατανόηση των θεμελιωδών μαχητικών αρχών. Κι αυτό γιατί η άκριτη μίμηση ενός ξένου προπονητικού πλάνου -χωρίς κανείς να γνωρίζει τι έχει στο μυαλό του ο τάδε ή ο δείνα διάσημος δάσκαλος ή το γιατί και το πώς δημιουργήθηκε μια τεχνική εκατό ή εκατόν πενήντα χρόνια πριν-, μπορεί να είναι εκτός από αναποτελεσματική και επικίνδυνη για τους αθλητές.

Ο προπονητής του Γουσού δεν πρέπει να ξεχνά ότι ο στόχος καθορίζει τα μέσα. Αν με ενδιαφέρει η απόκτηση μαχητικής ικανότητας, τότε η εξάσκηση στα ταολού αποτελεί απλώς ένα μέσο και όχι τον τελικό μου στόχο. Η γνώση ενός ταολού δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εξασφαλίσει την ικανότητα της μαχητικής ουσίας του, ούτε οι παραφουσκωμένοι υπερτροφικοί μύες την αποτελεσματική χρήση της δύναμης σε ένα χτύπημα. Με απλά λόγια, το «Κουνγκ Φου» ήταν και συνεχίζει να είναι το αποτέλεσμα ενός αρμονικού συνδυασμού του «χρόνου», του «κόπου» και κυρίως του σωστού «τρόπου».

Παναγιώτης Δερβέντης

* Τα ταολού δεν είναι σημερινή εφεύρεση, αφού έχουμε αναφορές πως οι κινέζοι τα χρησιμοποιούσαν ήδη από την αρχαιότητα. Η σημερινή δομή των ταολού αποκρυσταλλώθηκε για τα περισσότερα στυλ κατά της περίοδο της Τσινγκ δυναστείας (1644 μ.Χ – 1911 μ.Χ).

Πρότυπα των Πολεμικών Τεχνών: Τσεν Τζι Τζενγκ (1878 – 1933) Ο «βασιλιάς του αετού»

Ο δάσκαλος Τσεν Τζι Τζενγκ αποτελεί μια από τις εμβληματικές προσωπικότητες στο χώρο του παραδοσιακού γουσού στη σύγχρονη ιστορία των κινέζικων πολεμικών τεχνών. Άφησε τη σφραγίδα του όχι μόνο ως αήττητος μαχητής και δάσκαλος του Γινγκ Τζάο Τσουάν (Νύχι του Αετού), αλλά και ως μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που βοήθησαν στην διάδοση του γουσού μέσα και έξω από την Κίνα. Ταξίδεψε διδάσκοντας το στυλ του αετού από την βόρεια Κίνα στην επαρχεία Χέι Λονγκ Τζιαν, μέχρι το Χονγκ Κονγκ, ενώ η εμπλοκή του με την αθλητική ένωση Τζινγ Γου (1) έδωσε μεγάλη ώθηση στην εξάπλωση του παραδοσιακού γουσού. Αφιερώνοντας τη ζωή του στην συστηματική εξάσκηση του στιλ του αετού και διαθέτοντας μια αξιομνημόνευτη οργανωτική ικανότητα, αναδιοργάνωσε το σύστημα δίνοντας του τη σημερινή τελική του μορφή.

Με τη βοήθεια του δασκάλου του Λίου Τσενγκ Γιόου, συγκέντρωσε τις τεχνικές του Γιουέ Σού Σαν Σόου (περισσότερες από εκατό) και τις συνδύασε με τη μέθοδο και τις αρχές του Φαν Τζι Τσουάν, δημιουργώντας έτσι δύο καινούργιες φόρμες (τάο λού): τους «Δέκα Δρόμους Σίνγκ Τσουάν» και τους «Πενήντα Δρόμους Λιάν Τσουάν». Το αποτέλεσμα της εργασίας του είναι τόσο σημαντικό, που σήμερα όλοι όσοι ανήκουν στη μεγάλη οικογένεια του Αετού θεωρούν πως οι δύο αυτές φόρμες –και ειδικά οι «Πενήντα Δρόμοι Λιάν Τσουάν»– αποτελούν την πεμπτουσία του παραδοσιακού συστήματος του αετού.
Με τη διδασκαλία του αλλά και την γενικότερη στάση του στα δύσκολα χρόνια που έζησε, συνεισέφερε πολύ και στην παλινόρθωση του ηθικού αναστήματος των συμπατριωτών του. Για την προσφορά του στις πολεμικές τέχνες αλλά και για τη γενικότερη κοινωνική συνεισφορά του τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις. Ξεχωρίζουμε τη βράβευσή του από το πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ, της οποίας το έπαθλο ήταν ένας κρυστάλλινος καθρέφτης πάνω στον οποίο ήταν γραμμένο: «Σε αυτόν που δίδαξε τους δειλούς πώς να σταθούν στα πόδια τους».
Ο δάσκαλος Τσεν Τζι Τζενγκ ή αλλιώς Τσεν Τζι Πινγκ , γεννήθηκε στο χωριό Λι Λιν Τζουάνγκ, στην περιοχή Σιονγκ Σιάν της επαρχίας Χε Μπέι και ήταν μαθητής και ανιψιός του Λίου Τσενγκ Γιόου. Είχε από τη φύση του δυνατό σώμα και τολμηρό χαρακτήρα, κι έτσι στο πρόσωπο του μικρού Τσεν ο Λίου Τσενγκ Γιόου βρήκε έναν άξιο συνεχιστή του συστήματος του αετού. Ξεκίνησε να παίρνει μαθήματα σε ηλικία δεκατριών ετών και, έπειτα από δέκα χρόνια σκληρής δουλειάς με το δάσκαλό του, ο Τσεν Τζι Τζενγκ ήταν έτοιμος πια να βαδίσει τον δικό του δρόμο. Τον δρόμο που θα τον οδηγούσε στον τίτλο του «βασιλιά του αετού».
Το 1915, μετά από πρόσκληση υψηλόβαθμων στελεχών του υπουργείου Παιδείας ο Τσεν Τζι Τζενγκ θα εγκατασταθεί στην επαρχία Χέι Λονγκ Τζιαν στη βορειοανατολική Κίνα, όπου θα διδάξει γουσού για τέσσερα περίπου χρόνια.
Η επαρχία αυτή θα γίνει ο πρώτος σημαντικός σταθμός και ταυτόχρονα η αφετηρία της αλματώδους διάδοσης της τέχνης του Γινγκ Σόου Τσουάν (στυλ του αετού).
Από τη διδασκαλία του στην επαρχία Χέι Λονγκ Τζιαν θα αναδειχθούν μερικοί από τους πρώτους προσωπικούς του μαθητές, που αργότερα θα διαδώσουν το σύστημα στη βόρεια Κίνα, όπως ο δάσκαλος Κουό Τσενγκ Γιάο (2).
Το 1919 ο Τσεν θα αναλάβει τη θέση του υποδιευθυντή, υπεύθυνου για τη διδασκαλία του «αετού» στα κεντρικά της διάσημης αθλητικής ένωσης Τζινγκ Γου Χουί της Σαγκάης και συμβάλλει σημαντικά στην ανάπτυξή της. Το 1922 θα μεταβεί στο Χονγκ Κονγκ, όπου θα τεθεί επικεφαλής εκπαιδευτής του παραρτήματος της «Αθλητικής Ένωσης Τζινγκ Γου», ενώ το 1924 θα ξαναγυρίσει για λίγα χρόνια στη Σαγκάη, όπου θα τεθεί και πάλι επικεφαλής προπονητής στα κεντρικά της Ένωσης, μέχρι την τελική επιστροφή του στο βορρά και τη γενέτειρά του, το φθινόπωρο του 1930.
Δίδαξε το χέρι του αετού και σε άλλες περιοχές, όπως στις Κουάνγ Ντονγκ και Χαν Κόου, ενώ παρέδωσε για λίγο μαθήματα στη Στρατιωτική Ακαδημία του Πεκίνου καθώς και στη Σιγκαπούρη. Αν και δεν είχε πολλούς προσωπικούς μαθητές (3), σχεδόν όλοι οι δάσκαλοι σήμερα, ανεξάρτητα από την γενεαλογία από την οποία προέρχονται, χρωστάνε -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- μέρος της τέχνης τους στον δάσκαλο Τσεν Τζι Τζενγκ και αναφέρονται σε αυτόν με μεγάλο σεβασμό.
Εξάσκησε την τέχνη του με συνέπεια που τον έκανε διάσημο για την δύναμη της αρπαγής του.  Για να δυναμώσει το σώμα του, ξάπλωνε καθημερινά ανάμεσα σε δύο καρέκλες με το κεφάλι στη μία και τα πόδια στην άλλη, και κρατούσε το σώμα του οριζόντιο τοποθετώντας πάνω του διάφορα βάρη, ενώ για να αυξήσει την εκρηκτική δύναμη των ποδιών του, εκτελούσε άλματα πάνω και κάτω σε ένα στύλο ύψους ενός μέτρου.  Παράλληλα εξασκούνταν μεθοδικά σε εσωτερικές ασκήσεις νέι κούνγκ για να μεγιστοποιήσει την εσωτερική του δύναμη.
Κάποτε στη Σαγκάη, ένας Αμερικανός πυγμάχος θέλησε να δοκιμάσει τις ικανότητες του Τσεν. Ο δάσκαλος, αντί για άλλη απάντηση, ζήτησε από επτά,οκτώ μαθητές του να δοκιμάσουν να τον μετακινήσουν σπρώχνοντάς τον στην κοιλιά με ένα χοντρό μπαμπού. Το αποτέλεσμα ήταν να μην μετακινηθεί ούτε σπιθαμή από τη θέση του ακόμα και όταν το μπαμπού λύγισε από την πίεση. Στο τέλος, με μια απότομη σύσπαση του κορμιού του, έσπρωξε τους μαθητές του προς τα πίσω. Ο Αμερικανός πυγμάχος δεν θέλησε μετά από αυτό να ξαναδοκιμάσει την τύχη του.
Χάρη στην άοκνη και συστηματική εξάσκησή του, στην αυστηρή μέθοδο διδασκαλίας του Λίου Τσενγκ Γιόου και στην έμφαση που ο τελευταίος έδωσε στη διδασκαλία των τεχνικών μάχης (σαν σόου), ο Τεν Τζι Τζενγκ εξελίχθηκε σε εξαίρετο μαχητή. Ήταν τέτοια η δεινότητά του στη μάχη, που λέγεται πως δεν χρησιμοποίησε ποτέ περισσότερες από τρεις τεχνικές σε έναν αγώνα.
To 1900, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των μπόξερ, θα ηγηθεί των νέων του χωριού του σε μια μάχη εναντίον στρατιωτών των ξένων δυνάμεων, ενώ το 1913, όταν μια ομάδα πέντε ληστών θα επιτεθεί στο χωριό του, αυτός μόνος του, οπλισμένος με το κλαδί ενός δέντρου, θα θέσει τους τρεις ληστές εκτός μάχης και θα τρέψει σε φυγή τους άλλους δύο.
Το 1919, στη Σαγκάη, μονομάχησε με έναν Αμερικανό πρωτοπαλαιστή,
ο οποίος, γνωρίζοντας τη φήμη του Τσεν για τη δύναμη και την ικανότητά του στις αρπαγές, θα του ζητήσει να μην τις χρησιμοποιήσει στον μεταξύ τους αγώνα. Τελικά, ακόμα και με τους δικούς του όρους , ο Αμερικανός θα ηττηθεί από το δάσκαλο Τσεν. To 1922 πάλι, νίκησε έναν Άγγλο πυγμάχο στη Σιγκαπούρη σε διάρκεια μισού μόλις γύρου, παίρνοντας για έπαθλο ένα μικρό ινδονησιακό ξίφος που είχε πάνω του χαραγμένη την επιγραφή: «Στο βασιλιά του κινέζικου γουσού».
Ο Τσεν Τζι Τζενγκ, εκτός από δεινός μαχητής, ήταν και σπουδαίος δάσκαλος. Με τη βοήθεια των προσωπικών του μαθητών δίδαξε εκατοντάδες άλλους μαθητές, ειδικά στη Σαγκάη και το Χονγκ Κονγκ. Πολλοί μαθητές του, ακολουθώντας την προτροπή του, δίδαξαν σε πολλές άλλες περιοχές, εξαπλώνοντας το σύστημα του αετού σε ολόκληρη την Κίνα, από τα βόρεια σύνορά της μέχρι το Χονγκ Κονγκ και τη νοτιοανατολική Ασία.
Σε συνεργασία με τους μαθητές του Λίου Χουί Μπό, Κουό Τσενγκ Γιάο, Γιόου Σου Κουνγκ και Τσου Τζι Σινγκ έγραψε και κυκλοφόρησε το 1917 το Τσουάν Σου Τσάι Γιάο (Σύνοψη των πολεμικών τεχνών). Αρκετά αργότερα στο περιοδικό της «Αθλητικής Ένωσης Τζινγκ Γου», δημοσιεύτηκε ένα μεγάλο μέρος από τις θεμελιώδεις φόρμες του «αετού» : «Πενήντα Δρόμοι Λιάν Τσουάν» και «Δέκα Δρόμοι Σινγκ Τσουάν».
Ο Τσεν Τζι Τζενγκ πίστευε πως η διάδοση του γουσού ως αναπόσπαστου κομματιού του κινέζικου πολιτισμού θα μπορούσε να ενισχύσει το φρόνημα των συμπατριωτών του, που στέναζαν κάτω από το ζυγό των ξένων κατακτητών και τη διαφθορά των κυβερνώντων. Η εισβολή όμως των Γιαπωνέζων το 1931 και η κατοχή κινέζικων εδαφών θα τον βυθίσουν σε βαθιά θλίψη. Το αίσθημα αδιεξόδου που αισθανόταν σχετικά με τη δυνατότητά του να παρέμβει προκειμένου να βοηθήσει στην απελευθέρωση της χώρας του, σε συνδυασμό με τις κακουχίες της εποχής και μια τάση προς το αλκοόλ που ανέπτυξε στα τελευταία χρόνια της ζωής του, είχαν ως αποτέλεσμα να αρρωστήσει βαριά. Προσβλήθηκε από καρκίνο του στομάχου και πέθανε στις 12 Ιουλίου του 1933, σε ηλικία πενήντα πέντε ετών, βυθίζοντας σε θλίψη ολόκληρο τον κόσμο των κινέζικων πολεμικών τεχνών.
Ο δάσκαλος Τσεν Τζι Τζενγκ άφησε τη σφραγίδα του όχι μόνο στο στυλ του αετού, αλλά και σε ολόκληρη τη σύγχρονη ιστορία των κινέζικων πολεμικών τεχνών, κερδίζοντας επάξια τον τίτλο του «βασιλιά του αετού».

Παναγιώτης Δερβέντης
(το παραπάνω άρθρο του Π. Δερβέντη δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβρη του 2014 στο http://www.polemikestehnes.gr/articlescat/1/%CE%86%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1)

(1) Τζινγκ Γου Τι Γιού Χουί: διάσημη οργάνωση κινέζικων πολεμικών τεχνών. Δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 1910 στη Σαγκάη. Κεντρικό της πρόσωπο ήταν ο Χουό Γιουάν Τζιά (1868 – 1910), φημισμένος μαχητής εκείνων των χρόνων. Η Ένωση απέκτησε δεκάδες παραρτήματα, στα οποία δίδαξαν τα μεγαλύτερα ονόματα γουσού εκείνης της εποχής. Μπορείτε να δείτε επίσης το άρθρο της στήλης: Πρότυπα των Πολεμικών Τεχνών: Χουό Γιουάν Τζιά – Ο «Άτρωτος της Αθλητικής Ένωσης Τζινγκ Γου»
(2) Ο Κουό Τσενγκ Γιάο , προσωπικός μαθητής του Τσεν Τζι Τζενγκ είναι ο πατέρας του δασκάλου μου Κουό Σιάν Χε.
(3) Βιογραφίες και περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας μας  “Guo Family Eagle Claw Kung Fu” μπορείτε να δείτε στο http://eagleclaw.gr/biographies/

                                                                  FAMILY TREE

Χουό Γιουάν Τζιά – Ο «Άτρωτος της Αθλητικής Ένωσης Τζινγκ Γου»

Βρισκόμαστε στις αρχές του 1900 στην πόλη Τιάν Τζιν, μερικές δεκαετίες μετά τους πολέμους του οπίου1 και λίγα χρόνια μετά την αποτυχημένη εξέγερση των Μπόξερς ενάντια στις ξένες δυνάμεις – Βρετανούς, Γάλλους, Αμερικάνους, Ρώσους και Ιάπωνες.  Ένας Ρώσος παλαιστής προκαλεί δημόσια σε μάχη όποιον Κινέζο έχει το κουράγιο να τον αντιμετωπίσει.
Η πρόκληση συνοδεύεται από υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς της μορφής : «Κινέζοι το άρρωστο έθνος της Ασίας» · μια έκφραση που οι εισβολείς χρησιμοποιούν κατά κόρον για να προσβάλουν τους ανήμπορους να αντιδράσουν Κινέζους.Ένας Κινέζος δάσκαλος του Γουσού θα δεχτεί την πρόκληση, ζητώντας, ωστόσο από τον Ρώσο να σκεφτεί καλύτερα την ιδέα του. Η μάχη δεν θα γίνει ποτέ, καθώς ο Ρώσος παλαιστής αποφασίζει τελικά να υποχωρήσει χωρίς  καν να παλέψει.

Μερικά χρόνια αργότερα, στα τέλη του 1909, ο ίδιος Κινέζος δάσκαλος θα κατέβει στην Σαγκάη, αποδεχόμενος μια ακόμα πρόκληση, αυτή τη φορά από έναν διάσημο Ιρλανδό πυγμάχο. Θα αναδειχθεί και πάλι νικητής, ωστόσο τα διαθέσιμα ιστορικά στοιχεία δεν μας επιτρέπουν να πούμε με βεβαιότητα εάν η μονομαχία πραγματοποιήθηκε όντως και κατέληξε σε νίκη του Κινέζου, ή εάν ο ξένος πρωταθλητής απλώς υποχώρησε χωρίς να αναμετρηθεί. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται πως η εν λόγω μονομαχία αναδείχτηκε σε εθνικό ορόσημο, συνεισφέροντας στο να βρουν έστω και για λίγο οι Κινέζοι της εποχής τη χαμένη τους  υπερηφάνεια.

Ο Κινέζος αυτός δάσκαλος, τον οποίο ενσαρκώνει ο Τζετ Λι στην μυθοπλαστική ταινία «ο Άτρωτος» (2006), ονομάζεται Χουό Γιουάν Τζιά και ανήκει στην 4η γενιά της γενεαλογίας του στιλ Μι Τζονγκ. Ο Χουό Γιουάν Τζιά γεννήθηκε το 1868 στο χωριό Σιάο Ναν Χε της επαρχίας Τζινγκ Χάι κοντά στην πόλη Τιάν Τζιν. Είναι το τέταρτο παιδί ανάμεσα σε άλλα εννέα αδέρφια. Ο πατέρας του, ο Χουό Εν Ντι είναι ειδικός στο στιλ Μι Τζονγκ Τσουάν (το στιλ των μυστικών προγόνων – Μι = χαμένα, Τζονγκ = ίχνη) και εκτός από τις αγροτικές εργασίες με τις οποίες ασχολείται, δουλεύει ως συνοδός – φύλακας (μπιάο κε) σε εμπορικά καραβάνια. Έχοντας μεγάλη εμπειρία στο Γουσού, διδάσκει στα παιδιά του το οικογενειακό στιλ. Παρόλα αυτά δεν επιθυμεί να διδάξει τον μικρό Χουό πολεμικές τέχνες, κι αυτό διότι ο Χουό Γιουάν Τζιά, -που υπέφερε από κρίσεις άσθματος από μικρή ηλικία- φαινόταν να έχει μια πολύ εύθραυστη υγεία. Αντιστεκόμενος όμως στην επιθυμία του πατέρα του, ο Χουό Γιουάν Τζιά θα επιχειρήσει να μάθει Γουσού, εξασκούμενος κρυφά από αυτόν. Η μεγάλη στιγμή θα έρθει στα 1890, όταν ένας αντίπαλος του πατέρα του θα τον προκαλέσει σε μάχη, νικώντας αρχικά τον μεγάλο αδερφό του Χουό Γιουάν Τζιά. Προς έκπληξη όλων ο εικοσάχρονος Χουό θα ανταποκριθεί τελικά στην πρόκληση και θα νικήσει τον αντίπαλο του πατέρα του, διασώζοντας το όνομα της οικογένειας. Από τότε ο Χουό Εν Ντι, θα διδάξει επίσημα πια στον μικρό γιό του Χουό Γιουάν Τζιά το στιλ Μι Τζονγκ Τσουάν και θα τον πάρει ως βοηθό του στα επαγγελματικά του ταξίδια. Τα επόμενα χρόνια ο Χουό θα βρει αρκετές φορές την ευκαιρία να αποδείξει τις ικανότητες του στην μάχη και να διευρύνει την φήμη του στον κύκλο του Γουσού.

Ωστόσο, εκτός από άτρωτος αντίπαλος των ξένων κατακτητών, Ο Χουό Γιουάν Τζιά προσέφερε και ένα άλλο ακόμα σπουδαιότερης σημασίας έργο. Ήταν ο εμπνευστής και δημιουργός της «Τζινγκ Γου», της διασημότερης ίσως αθλητικής ένωσης πολεμικών τεχνών της Κίνας του περασμένου αιώνα. Πράγματι, το 1909, μετά την θρυλική του μάχη με τον Ιρλανδό πυγμάχο, ο Χουό Γιουάν Τζιά θα ξεκινήσει μαζί με στενούς του φίλους την ίδρυση του «Αθλητικού Κέντρου Τζινγκ Γου της Σαγκάης». Δυστυχώς, λίγους μήνες μετά, στα μέσα του 1910, ο ήρωας της Σαγκάης θα πεθάνει, δηλητηριασμένος πιθανόν από τους Γιαπωνέζους, έχοντας ωστόσο προλάβει να μείνει στη κινέζικη συνείδηση ως ένας πατριώτης που όχι μόνο δεν φοβήθηκε να παλέψει με τους «μαχητές που εκπροσωπούσαν τους εισβολείς», αλλά κι επιπλέον τους κατατρόπωσε. Μετά τον θάνατο του Χουό Γιουάν Τζιά , οι μαθητές και στενοί φίλοι του, Τσεν Κονγκ Τζε, Γιάο Τσαν Μπο και Γουάνγκ Γουέι Φαν θα ιδρύσουν επίσημα τον Ιούλιο του 1910 την «Αθλητική Ένωση Τζινγκ Γου – 精武体育会» πάνω στις βάσεις και στο πνεύμα της ένωσης που εκείνος οραματίστηκε.

Η «Αθλητική Ένωση Τζινγκ Γου», όπου Τζινγκ Γου σημαίνει Άριστη Πολεμική Τέχνη, υποστήριξε μια σχετικά αντισυμβατική ιδέα συγκριτικά με το κυρίαρχο πνεύμα της εποχής γύρω από την διδασκαλία των πολεμικών τεχνών. Προώθησε την ιδέα της διδασκαλίας και ανάπτυξης, όχι ενός συγκεκριμένου στιλ Γουσού, όπως συνήθως συνέβαινε μέχρι τότε, αλλά των κινέζικων μαχητικών τεχνών ως συνόλου, αφενός ως μεθόδου φυσικής αγωγής με πυρήνα το Γουσού, και αφετέρου ως αποτελεσματικού τρόπου διάδοσης, μέσα και έξω από την Κίνα, της κινέζικης κουλτούρας. Για να το πετύχουν αυτό, οι πρωτεργάτες της ένωσης εργάστηκαν συστηματικά  για τη σύνθεση μιας διδακτέας ύλης, η οποία δεν θα προέβαλε αποκλειστικά ένα συγκεκριμένο στιλ, αλλά θα μπορούσε να απευθυνθεί και να προσελκύσει ένα ευρύτερο κοινό, σπάζοντας ταυτόχρονα την στενή οικογενειακή διάδοση των συστημάτων. Προς αυτήν την κατεύθυνση, ο ίδιος ο Χουό Γιουάν Τζιά λίγο πριν πεθάνει προσκάλεσε τον δάσκαλο Zhao Lianhe από την επαρχία Χε Μπέι, (Αρ Λανγκ τσουάν, Μι Τζονγκ τσουάν, Ταν τουί και Τζαν Τσουάν) για να διδάξει παραδοσιακό Σαολίν στην ένωση.

Ο ίδιος ο Zhao Lianhe μαζί με άλλους δασκάλους της ένωσης επεξεργάστηκαν μια ύλη που περιελάμβανε φόρμες γροθιάς και όπλων, κυρίως από τα στιλ που είχαν τις ρίζες τους στο βόρειο Σαολίν, καταλήγοντας σταδιακά σε ένα πρόγραμμα πέντε φορμών και αργότερα δέκα φορμών, οι οποίες και έγιναν η βασική ύλη της ένωσης. Το άνοιγμα προς τα διάφορα στιλ συνέχισαν οι υπεύθυνοι της ένωσης, οι οποίοι προσκάλεσαν κατά καιρούς διάσημους δασκάλους της εποχής να διδάξουν στην ένωση. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο Τσεν Τζι Τζενγκ από το στιλ του Αετού, ο Λουό Γκουάν Γιού από τον Προσευχόμενο Μάντι, ο  Σουν Γιού Φενγκ από το Λόχαν Τσουάν κ.α. Η εκπαιδευτική φιλοσοφία της «Τζινγκ Γου» προέβλεπε καταρχήν την εκπαίδευση των μαθητών στην βασική ύλη της ένωσης και στη συνέχεια την εξειδίκευση τους στο στιλ που επιθυμούσαν. Το 1918 θα ανοίξει το παράρτημα του Χονγκ Κονγκ, το οποίο θα παίξει σημαντικό ρόλο στην εξάπλωση των βόρειων στιλ στη νότια Κίνα, αλλά και θα προχωρήσει στην έκδοση περιοδικού και βιβλίων σχετικά με τις πολεμικές τέχνες. Ευνοημένο από τις ιστορικές συνθήκες, το εκπαιδευτικό εγχείρημα της Τζινγκ Γου, θα έχει τέτοια επιτυχία που μέσα σε λίγα χρόνια θα οδηγήσει στη δημιουργία δεκάδων παραρτημάτων τόσο μέσα στη Κίνα όσο και στην νοτιοανατολική Ασία –Σαϊγκόν, Βιετνάμ, Σιγκαπούρη, Μαλαισία και αλλού.

Η «Αθλητική Ένωση Τζινγκ Γου» προωθώντας γενικά την εξάσκηση στο Γουσού και όχι την ανάπτυξη ενός και μόνο συστήματος, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διάδοση της ιδέας της σωματικής και πνευματικής καλλιέργειας μέσω της άσκησης, γεγονός που έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στην ανάπτυξη των μαχητικών τεχνών. Η παραπάνω ιδέα φυσικά δεν ήταν καινούργια, όμως η «φωτιά» του άτρωτου Χουό Γιουάν Τζιά και το ανοικτό πνεύμα των δασκάλων που ενεπλάκησαν με την Τζινγκ Γου έδωσαν μεγάλη ώθηση στην υλοποίησή της3. Την ιδέα αυτή θα στηρίξουν με θέρμη οι ιθύνοντες της «Δημοκρατίας της Κίνας» – (1912-1949) και της «Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας» – (1949- )  εισάγοντας το Γουσού ως μάθημα στη διδακτέα σχολική ύλη, δημιουργώντας καινούργιες φόρμες που να διευκολύνουν την μαζικότερη εξάσκηση σε αυτό, αλλά και φτιάχνοντας ένα αναλυτικό πρόγραμμα εξάσκησης και διδασκαλίας του4.

Η σημερινή  «αθλητικοποίηση» του παραδοσιακού Γουσού και η δημιουργία των «σύγχρονων αγωνιστικών φορμών» είναι κατά κάποιο τρόπο μια μετεξέλιξη της ιδέας του Χουό Γιουάν Τζιά για την διάδοση του Γουσού, προς μια άλλη όμως κατεύθυνση από αυτήν που ο ίδιος  είχε οραματιστεί. Προφανώς όταν αγωνιζόταν με τους ξένους  πρωταθλητές δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι εκατό χρόνια μετά οι φόρμες του «νέου Γουσού» θα ήταν άδειες από μαχητικές εφαρμογές.  Ή μήπως θα μπορούσε;

Παναγιώτης Δερβέντης

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο http://www.polemikes-tehnes.gr/articles-cat/1/%CE%86%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1

1.Με την ονομασία «Οι Πόλεμοι του Οπίου» έμειναν στην ιστορία οι δύο πόλεμοι που εξαπέλυσε η Αγγλία κατά της Κίνας (1839-1842 και 1856-1860), τον δεύτερο με τη συνδρομή της Γαλλίας.
– Καρζής, Θόδωρος (2000), Η Ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας, Αθήνα: Νέα Σύνορα – Λιβάνη

2. Ένα κλίμα υποτίμησης το οποίο αποδίδεται με σαφήνεια στην χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας “Fist of Fury” (1972, με πρωτότυπο τίτλο «Τζινγκ Γου Μεν») και πρωταγωνιστή τον Μπρούς Λι,
όπου ο τελευταίος υποδύεται έναν από τους καλύτερους μαθητές του Χουό που έχοντας μόλις επιστρέψει στην Σαγκάη μαθαίνει για τον θάνατο του δασκάλου του. Περπατώντας στην πόλη φτάνει μπροστά σε ένα πάρκο του οποίου ο φύλακας του απαγορεύει την είσοδο δείχνοντας του μια ταμπέλα που γράφει: «απαγορεύεται η είσοδος σε σκυλιά και Κινέζους». Η συνέχεια της ταινίας είναι μάλλον γνωστή, αλλά το γεγονός που περιγράφει, καίτοι μυθοπλαστικό, δείχνει ξεκάθαρα το αίσθημα υποτίμησης που βίωναν οι Κινέζοι στα χρόνια του Χουό Γιουάν Τζιά.

3. Μια ιδέα με παρόμοια στοιχεία είχε ήδη υλοποιηθεί στην Ιαπωνία με την δημιουργία του Τζούντο από τον Kanō Jigorō (28 October 1860 – 4 May 1938)

ΚΙΝΕΖΙΚΟΣ ΚΑΦΕΝΕΣ

ΚΙΝΕΖΙΚΟΣ ΚΑΦΕΝΕΣ (Φεβρουάριος 2014)

Τον Σεπτέμβρη του 1993 πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στην Κίνα. Πήγαινα για μεταπτυχιακές σπουδές στη γυμναστική ακαδημία του Πεκίνου (σημερινό Beijing Sports University BSU) και αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να ζήσω δύο χρόνια σε ένα τόπο όχι μόνο πολύ μακρινό, αλλά και εντελώς διαφορετικό από τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Διαφορετικό, όχι μόνο σε πολιτισμικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης (να θυμίσω πως η Κίνα το 1993 είχε ακόμα «στην πράξη» κομουνιστικό καθεστώς) – κάτι που γινόταν βεβαίως αισθητό όχι μόνο στα σημαντικά, αλλά πολύ περισσότερο στην καθημερινότητα των ξένων φοιτητών.

Σε αυτό το διαφορετικό περιβάλλον -στο οποίο είχα βρεθεί με χαρά και από επιλογή-δύο πράγματα μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.
Το πρώτο ήταν πως οι Κινέζοι εξασκούνταν σε ό,τι είδους άσκηση μπορεί να βάλει -ή μάλλον δεν μπορεί να βάλει κανείς- στο μυαλό του. Εκτελούσαν ασκήσεις γυμναστικής, χόρευαν με τη συνοδεία μουσικής, εμβάθυναν στις τεχνικές των πολεμικών τεχνών, έκαναν αναπνευστικές ασκήσεις, βάδιζαν με διάφορους «περίεργους» τρόπους, έβγαζαν κραυγές σαν μέρος της άσκησης και κυρίως αντιμετώπιζαν όλα τα παραπάνω ως απολύτως φυσιολογικά – όπως ακριβώς αντιμετώπιζαν και εμάς τους ξένους φοιτητές που μπαίναμε στα λεωφορεία κρατώντας κοντάρια και θήκες με σπαθιά.
Beijing2013
Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ακριβώς πως οι Κινέζοι έκαναν όλα τα παραπάνω, όχι σε κλειστούς οργανωμένους χώρους – μέσα σε γυμναστήρια ή σχολές – αλλά σε υπαίθριους εξωτερικούς χώρους – κάτω από τον ουρανό. Μπορούσες να τους δεις να ασκούνται στο Κung Fu, στο Τσι Κούνγκ ή να χορεύουν για παράδειγμα βαλς, όχι μόνο έξω από τις εισόδους των κτιρίων, αλλά και στις αυλές των “χού τονγκ” (των παλιών κινέζικων σπιτιών), στα αίθρια των πολυκαταστημάτων, στις πίσω αυλές των μαγαζιών, γύρω από μια μικρή συστάδα δέντρων ή στο πεζοδρόμιο μιας κεντρικής λεωφόρου, αλλά και κυρίως στα πάρκα. Στα μικρά και μεγάλα κατάφυτα κινέζικα πάρκα με τις λίμνες και τα όμορφα κτίσματα που μιλώντας με όρους Τάι Τζι θα λέγαμε πως αποτελούν δείγματα τέλειας Yin Yang ισορροπίας, μικρές εξισορροπητικές οάσεις στο “Feng Shui” των τεράστιων μεγαλουπόλεων.

Ωστόσο, αυτό που μου κέντρισε κυρίως το ενδιαφέρον και θέλω να τονίσω εδώ δεν ήταν απλώς το ότι οι Κινέζοι εξασκούνταν σε δημόσιους χώρους, όσο κυρίως το ότι εξασκούνταν στους χώρους αυτούς με τέτοια συχνότητα, συνέπεια και συνέχεια που με τον καιρό συγκεκριμένες γωνιές των εξωτερικών αυτών χώρων φορτίζονταν με τέτοια ιδιαίτερη ενέργεια ώστε αποκτούσαν ξεχωριστή υπόσταση – γίνονταν τόποι συνάντησης. Έτσι για παράδειγμα, στο χώρο του Πανεπιστημίου που έζησα για δυο χρόνια, υπήρχε ένας χώρος που τον ονομάζαμε “η πισίνα”. Στην πραγματικότητα, ήταν ένας μεγάλος, ανοικτός χώρος δίπλα στην υπαίθρια αγορά όπου υπήρχε μια τεράστια άδεια δεξαμενή γύρω από την οποία κάθε πρωί –κατά τις 6.30- μαζεύονταν δεκάδες Κινέζοι -και κάποιοι λιγοστοί ξένοι που ήταν πάντοτε ευπρόσδεκτοι- για την πρωινή τους άσκηση. Το κασετόφωνο έπαιζε μουσική και εμείς εκτελούσαμε όλοι μαζί τις ασκήσεις Τσι Κούνγκ και Τάι Τζι Τσουάν, στην αρχή σαν ομάδα και μετά ο καθένας μόνος του ή/και σε μικρότερες παρέες, οι οποίες επέλεγαν κάθε φορά τη δική τους «ύλη». Επρόκειτο πραγματικά για μια διαδικασία ήρεμη, χωρίς ανταγωνισμό αλλά ταυτόχρονα πολύ ζωντανή, καθώς συμμετείχαν σε αυτή γέροι και νέοι, αρκετοί συνταξιούχοι, άνθρωποι που αμέσως μετά θα πήγαιναν στην δουλειά τους, φτασμένοι δάσκαλοι των πολεμικών τεχνών, αλλά και πρωτάρηδες.

Όλοι αυτοί ξεκίναγαν από κοινού την μέρα τους στην “πισίνα” -τον τόπο συνάντησης του Πανεπιστήμιου. Γεγονός που δεν σήμαινε απλώς πως όλοι αυτοί βρίσκονταν καθημερινά την ίδια ώρα στον ίδιο τόπο, αλλά πως, για παράδειγμα, μια γιαγιά θα ερχόταν να σου πει πως να κάνεις καλύτερα μια άσκηση (πάντα υπήρχε κάποιος που θα σου έλεγε πως να κάνεις καλύτερα μια άσκηση ακόμα και όταν δεν ήξερε καλύτερα την άσκηση), κάποιος θα ζητούσε να δοκιμάσει «πάνω σου» μια τεχνική ή να εξασκηθείτε στο «Τουί Σόου»- την κλασική εξάσκηση του Τάι Τζι «σπρώχνοντας τα χέρια», πως στα απαραίτητα διαλλείματα θα έλεγες δυο κουβέντες με τον συνασκούμενό σου, θα «κουτσομπόλευες» τα γεγονότα των ημερών και του Πανεπιστήμιου. Αλλά και επιπλέον σήμαινε πως και μετά το πέρας της άσκησης και αφού θα καλημέριζες τους πάντες θα έπαιρνες πρωινό με κάποιους από αυτούς στα υπαίθρια μαγαζάκια, όπου και πάλι θα είχες την ευκαιρία να ανταλλάξεις μαζί τους δυο κουβέντες – μέχρι το επόμενο πρωί που θα ξανασυναντιόσασταν σε αυτόν τον ιδιαίτερο αθλητικό «καφενέ». Έναν «καφενέ» όπου μπορεί να μην πίνεις καφέ ή να παίζεις τάβλι, έχεις όμως την ευκαιρία να συναντηθείς και να επικοινωνήσεις με τους άλλους, να παίξεις κάνοντας ασκήσεις και να αποφορτίσεις τον φλύαρο νου σου.

Με μεγάλη χαρά διαπίστωσα πέρσι το καλοκαίρι πως παρόλες τις αλλαγές που έχουν γίνει στην ζωή των Κινέζων και στους ρυθμούς της πρωτεύουσας, ο «κινέζικος καφενές» συνεχίζει «να σερβίρει καφέ»!* Το διαπίστωσα, μαζί με τον δάσκαλο Da Guan -δάσκαλο μου στο Σουάι Τζιάο- όταν επισκεφτήκαμε δύο μεγάλα πάρκα -ένα στο Πεκίνο και ένα αρκετά έξω από αυτό- για να συναντηθούμε με άλλους αθλητές και φίλους της κινέζικης πάλης και να προπονηθούμε σε αυτήν. Το διαπίστωσα, επίσης, όταν σε μια από τις πρωινές μου προπονήσεις στον «αετό» με τον δάσκαλο μου Guo Xian He, μια ομάδα χαρούμενων κυριών χόρευαν χτυπώντας νταούλια σε μικρή απόσταση από εμάς. Αυτές οι χαρούμενες κυρίες μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που περνώ από το ΚΑΠΙ της γειτονιά μου, όπου μεγαλύτεροί άνθρωποι αναζητούν κυρίως συντροφιά και να ανταλλάξουν δυο κουβέντες. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως θα ήταν αν, μετά το πρωινό καφεδάκι το ΚΑΠΙ «σέρβιρε» και λίγο περπάτημα στο διπλανό αλσάκι συνοδευμένο από μερικές διατάσεις, χωρίς βεβαίως να αποχωριστούμε την τόσο απαραίτητη ψυχοθεραπευτική κουβεντούλα.
Μου αρέσουν οι καφενέδες και οι καφετέριες μας. Ωστόσο, πιστεύω πως θα μπορούσαμε να ωφεληθούμε περαιτέρω αν προσθέταμε στους δικούς μας καφενέδες «κάτι» από το πνεύμα αυτών των ιδιότυπων «κινέζικων καφενείων». Αν καταφέρναμε όχι απλώς να «πάμε για γυμναστική», αλλά να «φέρουμε την άσκηση στην καθημερινότητα μας». Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι οι άνθρωποι που γέμιζαν τα καφενεία, όταν ήμουν κι εγώ νεότερος, ήταν οι ίδιοι που κυκλοφορούσαν στο κέντρο της Αθήνας και «τσακώνονταν» κάνοντας πολιτικές κουβέντες γύρω από την πλατεία Ομονοίας. Αλλά και ότι στην επαρχία εκείνοι που κάθονταν στα καφενεία ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που δούλευαν τη γη. Δυστυχώς, τείνω να πιστέψω πως μερικές δεκαετίες πριν οι άνθρωποι είχαν περισσότερο νεύρο* και ζωντάνια από εμάς σήμερα. Όμως αρκετά με τις «φιλοσοφίες». Ας αρκεστώ στο να υπενθυμίσω εδώ ως γυμναστής πως με την άσκηση εκκρίνονται στο σώμα πολύτιμες για την ψυχολογία μας ενδορφίνες, αλλά και πως το περπάτημα είναι μια από τις καλύτερες μορφές άσκησης σε όλες τις ηλικίες, και ειδικά όταν δεν είσαι πια «άγριο νιάτο».

Άποψη μου είναι πως η συστηματική άσκηση στον εξωτερικό χώρο μπορεί να προσφέρει πολύ σημαντικά ψυχοσωματικά οφέλη. Μπορεί να προσφέρει εντέλει απολύτως δωρεάν πράγματα που καμιά μορφή άσκησης εκτελεσμένη μέσα σε ένα κλειστό γυμναστήριο -όσο καλά οργανωμένο και αν είναι- δεν μπορεί να προσφέρει.
Όπως ακριβώς το αυτοσχέδιο παιχνίδι στο δρόμο, στο πάρκο ή στις λιγοστές πια αλάνες, δύναται να προσφέρει στη σωματική και πνευματική ανάπτυξη των παιδιών πολύ περισσότερα από ότι το παιχνίδι στους οργανωμένους παιδότοπους ή με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Έχω την πεποίθηση πως το να απολαμβάνεις απλώς μια διαδικασία, είναι μικρότερης αξίας από το να συμμετέχεις ενεργά στη δημιουργία της. Αυτή τη δημιουργική συμμετοχή είναι που προτείνω και στους μαθητές μου και για αυτό και αγαπώ να εξασκώ το «Κουνγκ Φου» με την βαθύτερη έννοια του, δηλ. ως χρόνο και κόπο που κάνει την άσκηση μέρος της ζωής, τα μετάλλια και τα πρωταθλήματα απλά ένα όμορφο παιχνίδι και την «ανίκητη γροθιά» μονάχα ένα από τα λουλούδια του κήπου σου.

Παναγιώτης Δερβέντης

* Δεν ξέρω για πόσο ακόμη, πρόσφατα διάβασα άρθρο στο διαδίκτυο πως σε γειτονιές του Πεκίνου υπάρχουν διαμαρτυρίες από μερίδα γειτόνων πως οι άνθρωποι που ασκούνται το πρωί τους ενοχλούν.
* Κώστας Κακουρίδης: σκέψεις γύρω από την άσκηση της πολιτικής σήμερα.

Κινέζικες Πολεμικές Τέχνες – Θεωρητική Προσέγγιση Βασικών Εννοιών

Το παρακάτω άρθρο έχει ως στόχο τη γλωσσική και νοηματική αποσαφήνιση των πιο σημαντικών, αλλά και ταυτόχρονα των πιο συχνά χρησιμοποιούμενων όρων των Κινέζικων πολεμικών τεχνών. Πιο συγκεκριμένα, αναλύονται οι όροι Γουσού και Κουνγκ Φου, οι οποίοι αναφέρονται στον ορισμό των κινέζικων πολεμικών τεχνών, καθώς και οι όροι Ταο Λου, Σαν Σόου και Τσουαν Κουνγκ, οι οποίοι αφορούν το εκπαιδευτικό αντικείμενο των τελευταίων.

Γουσού – Κουνγκ Φου

Μια θεωρητική προσέγγιση των βασικών εννοιών των Κινέζικων πολεμικών τεχνών “περνάει” απαραιτήτως από την ονοματολογία. Οι τέχνες αυτές είναι γνωστές σήμερα με τους όρους Γουσού (武术) ή Κουνγκ Φου (功夫). Ο όρος Γουσού – 武术 (Wu Shu – Wu: στρατιωτικός, Shu: τέχνη) πρωτοεμφανίζεται σε ποίημα της περιόδου των Νοτίων Δυναστειών (420 – 589) το οποίο περιγράφει στρατιωτικές τεχνικές της εποχής. Σήμερα χρησιμοποιείται και πάλι, τόσο στην Ασία, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο για να περιγράψει τις πολεμικές τέχνες, με ή χωρίς τη χρήση όπλων (εδώ εννοούμε τα λεγόμενα ψυχρά όπλα – όπλα χωρίς τη χρήση της πυρίτιδας), οι οποίες έχουν την ρίζα τους στην Κίνα. Ο όρος συμπεριλαμβάνει τόσο τα παραδοσιακά συστήματα μάχης (Τσουαν Τονγκ Γουσού, 传统武术), τα οποία δημιουργήθηκαν στο πέρασμα των αιώνων, όσο και τα σύγχρονα μαχητικά αθλήματα (Σιαν Νται Γουσού现代武术ή I.W.U.F. Γουσού) – δημιούργημα των τελευταίων δεκαετιών. Στο πέρασμα των αιώνων χρησιμοποιήθηκαν πολλοί διαφορετικοί όροι για να περιγράψουν τις κινέζικες πολεμικές τέχνες. Οι όροι ωστόσο που χρησιμοποιούνταν στην αρχαία Κίνα, ήδη από την περίοδο της δυναστείας των Χαν (206 π.Χ. – 220 μ.Χ.), είναι οι: Γου Κουνγκ (武功 – πολεμικά επιτεύγματα) και Γου Γι (武艺 – πολεμικές τέχνες), (Kang Gewu, “The spring and autumn of Chinese martial arts”).

Στη δύση, οι κινέζικες πολεμικές τέχνες καθιερώθηκαν ως Κουνγκ Φου (Gong Fu ή kung fu – 功夫) κυρίως μέσα από τις ταινίες πολεμικών τεχνών του Χονγκ Κονγκ και το διάσημο σίριαλ της δεκαετίας του ’70 με τον Ντέιβιντ Κάρανταιν.

Παρόλο που κανένα από τα δύο ιδεογράμματα της λέξης αυτής (Κουνγκ – ικανότητα, Φου – χρόνος) δεν έχει άμεση σχέση με τον πόλεμο, τη μάχη ή τα όπλα, εντούτοις ο όρος αυτός έχει καθιερωθεί ως εξαιρετικά σημαντική έννοια στο πεδίο των κινέζικων πολεμικών τεχνών. Κι αυτό επειδή ο όρος Κουνγκ Φου (功夫) αναφέρεται στην ανυπέρβλητη μαχητική ικανότητα ή την εξαίρετη δεξιοτεχνία την οποία μπορεί να κατακτήσει κάποιος στο πέρασμα του Χρόνου και εφόσον καταβάλλει τον απαιτούμενο Κόπο. Υπό αυτήν την έννοια, η επίτευξη “του Κουνγκ Φου” είναι ο στόχος κάθε ασκούμενου στο Γουσού και δηλώνει το βαθμό της δεινότητας του στην μαχητική τέχνη. Να σημειωθεί, βεβαίως, πως ο όρος Κουνγκ Φου δεν αφορά την κατάκτηση ικανότητας μονάχα στις πολεμικές τέχνες, αλλά είναι ευρύτερος και, στα πλαίσια του Κινέζικου πολιτισμού, αποδίδεται στον κάθε έναν που αφιέρωσε μόχθο και χρόνο για να κατακτήσει βαθιά και ουσιαστικά το αντικείμενο του. Έτσι, μπορούμε να μιλήσουμε για Κουνγκ Φου στη ζωγραφική, στην καλλιγραφία, στη μουσική, αλλά και σε οποιασδήποτε άλλη δραστηριότητα, στην οποία αυτό το “διαφορετικό” που πετυχαίνει κάποιος δεν είναι απλώς ένα φυσικό χάρισμα, αλλά έχει κατακτηθεί με επίπονη και μακρά προσπάθεια. Γίνεται λοιπόν κατανοητό, πως ο όρος Γουσού αναφέρεται στην τέχνη της μάχης. Και πως άρα, ο ασκούμενος στις πολεμικές τέχνες εξασκείται πράγματι στο Γουσού, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει αυτομάτως αποκτήσει δεινότητα στην τέχνη του, δηλαδή πως έχει Κουνγκ Φου.

Ταο Λου – Σαν Σοου – Τσουάν Κουνγκ

Η εξάσκηση στα περισσότερα κινέζικα στυλ πολεμικών τεχνών περιλαμβάνει τρεις βασικές μεθόδους: α) τα Ταο Λου – 套路, β) το Σαν Σόου – 散手 και γ) το Τσουάν Κουνγκ – 拳功.

α) Ο όρος Ταο Λου (套路 – ακολουθία τεχνικών) αποδίδεται στα ελληνικά συνήθως με τον όρο «φόρμες». Αποτελούν σειρές τεχνικών μάχης, συνδεδεμένες μεταξύ τους σε μια αρμονική αλληλουχία κινήσεων, τις οποίες ο ασκούμενος πρέπει να εκτελέσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο ακολουθώντας τα χαρακτηριστικά και το ρυθμό του συστήματος από το οποίο προέρχονται. Τα Ταο Λου είναι μια άριστη μέθοδος προπόνησης, η οποία χρησιμοποιείται, τόσο για την τελειοποίηση της μαχητικής τεχνικής και των εξειδικευμένων δεξιοτήτων, όσο και για την βελτίωση της φυσικής κατάστασης του ασκούμενου (δύναμη, ταχύτητα, αντοχή κ.λ.π.). Οι φόρμες αποτελούν τον κατεξοχήν παραδοσιακό τρόπο εξάσκησης στις Κινέζικες πολεμικές τέχνες, ο οποίος συναντάται ως πρακτική ήδη από την δυναστεία των Jin (265 – 420). Εξάλλου, «φόρμες» περιλαμβάνονται στο εκπαιδευτικό περιεχόμενο και άλλων μαχητικών συστημάτων της ανατολής, όπως για παράδειγμα, τα Κάτα στο Ιαπωνικό Καράτε και τα Πούμσε στο Κορεάτικο Τάε Κβον Ντο.

Στις μέρες μας τείνουμε να χωρίζουμε τις φόρμες ανάλογα με τη δομή του περιεχομένου τους σε α) παραδοσιακές και β) σύγχρονες αγωνιστικές. Οι περισσότερες παραδοσιακές φόρμες, στις οποίες εξασκούνται σήμερα οι ασκούμενοι στο Wushu, έχουν τις ρίζες τους στα τέλη της δυναστείας των Ming και στις αρχές της δυναστείας των Qing (1644 – 1911). Φυσικά, οι φόρμες αυτές έχουν υποστεί αρκετές αλλαγές και έχουν ταυτόχρονα εξελιχθεί ακολουθώντας τις αντίστοιχες αλλαγές των κοινωνιών καθώς και τις ανάγκες των ασκούμενων. Εντούτοις, εξακολουθούν -στην πλειονότητά τους- να διατηρούν το βασικό τους χαρακτηριστικό, το οποίο δεν είναι άλλο από το ότι ο πυρήνας τους αποτελείται από «πραγματικές» τεχνικές μάχης. Από την άλλη μέρια, οι σύγχρονες αγωνιστικές φόρμες – οι οποίες είναι δημιούργημα των τελευταίων δεκαετιών – φτιάχτηκαν με κύριο στόχο την επίδειξη ή την συμμετοχή σε πρωταθλήματα και γι’ αυτό ακολουθούν συχνά σαφείς αγωνιστικούς κανονισμούς, οι οποίοι στοχεύουν κυρίως στη διευκόλυνση των κριτών κατά τη βαθμολόγηση. Είναι σαφές ωστόσο, πως η αναγκαστική αυτή έμφαση στην επιδεικτική τους πλευρά, στο αισθητικό τους μέρος καθώς και στο βαθμό δυσκολίας τους από γυμναστικής απόψεως υποσκελίζει έως και εξαφανίζει πολλές φορές το μαχητικό τους αντίκρισμα.

β) Ο όρος Σαν Σοου (散手- Ελεύθερα Χέρια) αναφέρεται στις τεχνικές μάχης. Και πιο συγκεκριμένα, σε τεχνικές άμυνας και επίθεσης, άλλοτε απλές, όπως ένα μπλοκ και ένα χτύπημα, και άλλοτε πιο σύνθετες, όπως το κλείδωμα μιας άρθρωσης, εκτελεσμένες με έναν πιο ελεύθερο τρόπο σε σχέση με τον προκαθορισμένο τρόπο εκτέλεσης των Ταο Λου. Οι τεχνικές Σαν Σοου αποτελούν τον πυρήνα, το πιο σημαντικό κομμάτι όλων των παραδοσιακών στυλ Γουσού καθώς μέσω αυτών ο ασκούμενος αναπτύσσει την πραγματική ικανότητα του στην αυτοάμυνα. Παρόλο που κάθε στυλ έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, σχεδόν κάθε κινέζική μαχητική τέχνη περιλαμβάνει στα βασικά στοιχεία της τέσσερεις κύριες κατηγορίες τεχνικών: Ντα –Χτυπήματα, Τι –Λακτίσματα, Σουάι –Ρίψεις/ Ανατροπές και Να –Έλεγχο των αρθρώσεων/ Κλειδώματα. Η εξάσκηση στο Σαν Σοου μπορεί να γίνει ατομικά (στον αέρα), με συνασκούμενο σε ελεγχόμενη μορφή εκτέλεσης των τεχνικών, και φυσικά με αντίπαλο, με την μορφή της ελεύθερης μάχης – η οποία αποτελεί και την πιο προχωρημένη μορφή εξάσκησης στο Σαν Σοου.

Είναι γνωστό βέβαια πως σήμερα έχει καθιερωθεί και το αγωνιστικό Σαν Σοου ή Σαν Ντα – δημιούργημα της IWUF (Παγκόσμια Ομοσπονδία Wushu) – στο οποίο δυο κάθε φορά αντίπαλοι διαγωνίζονται πάνω σε ανοικτή υπερυψωμένη εξέδρα (Λει Τάι), φορώντας γάντια πυγμαχίας και προστατευτικά για το σώμα και το κεφάλι. Οι διαγωνιζόμενοι επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουν τεχνικές από οποιοδήποτε κινέζικο στυλ, αλλά όχι κλειδώματα των αρθρώσεων (Τσιν Να) και χτυπήματα με τα γόνατα ή τους αγκώνες.

γ) Το Τσουάν Κουνγκ (αλλιώς Κουνγκ Φα) αποτελεί τη βάση του Γουσού καθώς μαζί με τις φόρμες (Ταο Λου) και τις τεχνικές μάχης (Σαν Σόου) συνιστά το εκπαιδευτικό περιεχόμενο σχεδόν όλων των παραδοσιακών Κινέζικων πολεμικών τεχνών. Το Τσουάν Κουνγκ ως έννοια δεν αποδίδεται εύκολα στα Ελληνικά. Το ιδεόγραμμα Τσουάν σημαίνει «γροθιά», αλλά επί της ουσίας αυτό που υπονοείται εδώ είναι γενικώς η άοπλη μαχητική τέχνη (π.χ. η γροθιά του αετού, ή αλλιώς η τέχνη της μάχης από το στυλ του αετού). Από την άλλη μεριά, το ιδεόγραμμα Κουνγκ σημαίνει ικανότητα, δεξιοτεχνία (όπως ήδη είπαμε είναι το πρώτο συνθετικό της έννοιας του Κουνγκ Φου). Επομένως, σε μια πιο ελεύθερη απόδοση το Τσουάν Κουνγκ μπορεί να ερμηνευτεί ως «καλλιέργεια της μαχητικής δεινότητας».

Οι ασκήσεις καλλιέργειας της μαχητικής δεινότητας (Τσουάν Κουνγκ) συνήθως χωρίζονται σε «εσωτερικές – Νει Κουνγκ» και «εξωτερικές – Γουάι Κουνγκ» και κάθε στυλ έχει το δικό του ιδιαίτερο ασκησιολόγιο. Πιο συγκεκριμένα, ο ασκούμενος, ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο τρόπο προπόνησης και μέσα από μια σειρά από φαινομενικά απλές ασκήσεις -οι οποίες όμως απαιτούν απαρέγκλιτη, εξαιρετικά συστηματική και αδιάκοπη σχεδόν εξάσκηση εκ μέρους του- μπορεί να αναπτύξει την εσωτερική του δύναμη, την ταχύτητα και την εκρηκτικότητα του καθώς και την ανθεκτικότητα του σώματος του. Μερικά μόνο παραδείγματα για τα αποτελέσματα τα οποία μπορεί να φέρει η συνεπής εξάσκηση στο Τσουάν Κουνγκ είναι η αντοχή στα χτυπήματα, τα ισχυρά δάχτυλα και η δυνατή αρπαγή, ή η λεγόμενη «σιδερένια γροθιά». Παράλληλα, οι ασκήσεις αυτές δυναμώνουν την υγεία, καλλιεργούν την εσωτερική γαλήνη και ισχυροποιούν τη θέληση και το μαχητικό πνεύμα, και γι’ αυτό συνιστούν πραγματικό θησαυρό για τον ασκούμενο στις πολεμικές τέχνες.

Παναγιώτης Δερβέντης

 

Ιστορική Εξέλιξη του Wushu – μέρος 1ο

Π. Δερβέντης – Σ. Λασκαρίδης

Οι Κινέζικες Πολεμικές Τέχνες από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η τέχνη του πολέμου έχει τις ρίζες της στην προϊστορία και ακολουθεί την ανθρωπότητα σε όλες τις φάσεις της εξέλιξης και αλλαγής της μέχρι σήμερα. Αναπτύχθηκε με ποικίλους τρόπους σε όλους του λαούς και πολιτισμούς σε κάθε γεωγραφικό μήκος και πλάτος της γης. Οι αρχαιότεροι πολιτισμοί – Αιγυπτιακός, Κινέζικος και Ελληνικός – δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό και την τέχνη του πολέμου. Βλέπετε η ιστορία έχει δείξει πως πόλεμος και πολιτισμός περπατάνε μαζί.

«Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί», είπε ο Ηράκλειτος, θέλοντας να τονίσει πως η σύγκρουση αποτελεί έναν από τους κυριότερους μοχλούς στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας, πως τα πάντα βρίσκονται σε μια διαρκή διαλεκτική κίνηση. Δυστυχώς όμως το τίμημα της σύγκρουσης φέρνει πόνο και συχνά αποδεικνύεται εξαιρετικά σκληρό. Η καλλιέργεια του σταριού θέλει να καίγονται τα υπολείμματα, καθώς αποτελούν καλό λίπασμα για την καινούρια σοδειά. Αλίμονο, οι καμένες πόλεις και τα κορμιά των ηττημένων ακολουθούν την ίδια τύχη και γίνονται το λίπασμα για το νέο που θα γεννηθεί. Από την άλλη, η αγάπη αποτελεί τον δεύτερο πόλο στην εξέλιξη του κόσμου. Γεννά τον άνθρωπο και του δίνει δύναμη να προχωρά. Μοιάζει με τις αχτίδες του ήλιου που πέφτουν στον ανθό του δέντρου, τον ζεσταίνουν και τον κάνουν να ανθίζει.

Το άρθρο που ακολουθεί είναι το πρώτο σε μια συνέχεια τεσσάρων άρθρων που δημοσιεύτηκαν στο «Μονοπάτι για τις Πολεμικές Τέχνες – τεύχη 64,65,66,67/2006». Μέσα από αυτά επιχειρήσαμε να σκιαγραφήσουμε τις σημαντικότερες στιγμές της μακραίωνης εξέλιξης του Wushu , προσπαθώντας να φωτίσουμε ερωτήματα όπως:

  1.  Πώς απέδιδαν λεκτικά οι κινέζοι, στα διάφορα εξελικτικά του στάδια, αυτό που σήμερα αποκαλούμε Wushu ;
  2.  Ποιές είναι οι εξελίξεις των όπλων που χρησιμοποίησαν οι κινέζοι στις μεταξύ τους συγκρούσεις ,ανάλογα με το υλικό κατασκευής τους, μέχρι την εμφάνιση της πυρίτιδας και του πρώτου πυροβόλου όπλου; Πότε εμφανίζεται το κάθε ένα από τα βασικά τουλάχιστον όπλα που φθάνουν ως τις μέρες μας;
  3.  Πώς γεννιέται η άοπλη από την ένοπλη μάχη και πως αυτή εξελίσσεται μέχρι την μορφή των οργανωμένων συστημάτων Wushu ;
  4. Πώς δημιουργούνται τα διάφορα συστήματα άοπλης και ένοπλης μάχης και αρχίζουν να μεταβιβάζονται από γενεά σε γενεά;
  5. Πότε και πώς μπολιάστηκαν οι πολεμικές τέχνες των γειτονικών χωρών από τις κινέζικες πολεμικές τέχνες ;
  6.  Πού έχει τις ρίζες του ο διαχωρισμός των συστημάτων σε εσωτερικά και εξωτερικά;
  7. Πώς ζευγαρώνουν οι βίαιες στρατιωτικές τεχνικές με την ηθική και την φιλοσοφία του Ταοϊσμού και του Βουδισμού και πώς προκύπτει ο θεραπευτικός χαρακτήρας του Wushu ;
  8.  Ποιά είναι η προέλευση της επιδεικτικής μορφής του Wushu ;

E πειδή η ιστορία των κινέζικων πολεμικών τεχνών ταυτίζεται με την πολυτάραχη ιστορία της Κίνας, η επισκόπησή μας θα ακολουθήσει χρονολογικά την πορεία αυτή περνώντας σταδιακά από την αρχαιότητα και τις Κινέζικες δυναστείες στην Λαϊκή Δημοκρατία και το σήμερα.

ΟΡΙΣΜΟΣ – ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ

Ένας ορισμός του Wu s hu είναι κατ’ανάγκην διττός .Προσδιορίζει κατ’αρχήν τις Κινέζικες πολεμικές τέχνες και μέσα από την ιστορική του εξέλιξη καταλήγει σήμερα στον χώρο της Φυσικής Αγωγής και των Αθλημάτων. Τα θεωρητικά του θεμέλια απλώνονται στον παραδοσιακό Κινέζικο πολιτισμό ενώ όσον αφορά στο περιεχόμενό του είναι ένα σύνολο συστημάτων από επιθετικές και αμυντικές κινήσεις τόσο με γυμνά χέρια όσο και με τα « κρύα » όπλα του . Η εξάσκηση του τέλος ακολουθεί τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις:

· Τις φόρμες ( Tao Lu Yun Dong ), δηλαδή αρμονικά σύνολα κινήσεων που κρύβουν μαχητικές τεχνικές στοχεύοντας άλλοτε στην ανάπτυξη της μαχητικής ικανότητας και άλλοτε απλώς στο θέαμα ,

· Τις μαχητικές τεχνικές ( Ge D ou Yun Dong ) που έχουν ως στόχο την καλλιέργεια της ικανότητος του αμύνεσθαι και του επιτίθεσθαι και

· Τις ιδιαίτερες δεξιότητες ( Gong Fa Yun Dong ) με σκοπό την ανάπτυξη όλων εκείνων των παραγόντων που συμβάλλουν στην βελτίωση και την διατήρηση της υγείας αλλά και στην αντοχή και την επιδεξιότητα στην μάχη .

Σύμφωνα με τον καθηγητή Cheng Chuanrui ,του τμήματος Wushu του αθλητικού πανεπιστημίου του Πεκίνου:

« Wushu είναι οι μαχητικές τέχνες και είναι ένας γενικός όρος για να περιγράψουμε διαφορετικές σειρές κινήσεων της γροθιάς αλλά και της χρήσης των όπλων. Το Wushu επίσης αναφέρεται σε ποικίλες τακτικές αναμέτρησης, που χρησιμοποιούνται στην ελεύθερη μάχη, είτε για αυτοάμυνα στον δρόμο, είτε στους αγώνες ,όπου χρησιμοποιούνται προστατευτικά και κανονισμοί ».

Σε ολόκληρη την Ιστορία ,οι Κινέζικες μαχητικές τέχνες με την εκάστοτε μορφή τους , αναφέρονται με 40 περίπου διαφορετικούς τρόπους όπως: Jiao Di , Ji Ji , Xiang Pu , Xiang Bo , Zheng Jiao , Ma Shuo Pu , Jiao Li , Quan Fa , San Shou …, Wu Yi , Wu Shu , Guo Shu , Gong Fu .

Ο όρος που χρησιμοποιήθηκε περισσότερο από όλους τους άλλους μέσα στους αιώνες της ιστορίας της Κίνας είναι ” Wu Yi ” και σημαίνει ακριβώς πολεμική τέχνη. Από το 1949 όμως και μετά, ο πλέον δημοφιλής όρος είναι ” Wushu ” που σημαίνει επίσης πολεμική τέχνη και περιλαμβάνει τόσο τα παραδοσιακά συστήματα μάχης όσο και τη σημερινή αγωνιστική του μορφή.

Ο όρος πρωτοεμφανίζεται σε κάποιο ποίημα της περιόδου των Νοτίων Δυναστειών ( Southern Dynasties 420 – 589 ) που περιγράφει στρατιωτικές τεχνικές .

Σήμερα, ο πλέον συνήθης όρος με τον οποίο αναφέρονται στη Δύση οι Κινέζικες πολεμικές τέχνες, είναι Kung Fu ( Gong Fu ) που σημαίνει

προσπάθεια – επιδεξιότητα και χρόνος .

Ο όρος είναι γενικός και στην Κίνα αποδίδεται στον κάθε έναν που αφιέρωσε μόχθο και χρόνο για να κατακτήσει και να τελειοποιήσει μια οποιαδήποτε τέχνη. Είναι κάτι σαν το μέτρο που μας δηλώνει το επίπεδο της ικανότητας σε κάποιο τομέα. Το Kung fu σου, για παράδειγμα, στη μουσική ή στη ζωγραφική. Στη Δύση, όμως, το περιεχόμενο του όρου περιορίσθηκε στον προσδιορισμό των Κινέζικων μαχητικών τεχνών κυρίως μέσω των συναφών κιν/κών ταινιών της δεκαετίας του ’60 και του ’70 .

 

1. Η ΠΡΟΔΥΝΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ : 1.700.000 π.Χ. – 2.100 π.Χ.

( Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ WUSHU ΣΤΗΝ ΜΑΚΡΙΝΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ )

Σύμφωνα με τους θρύλους που καταγράφονται στους αρχαίους και στους πρώιμους κλασσικούς χρόνους καθώς και με τα σύγχρονα αρχαιολογικά ευρήματα σε ολόκληρη την περιοχή της Κίνας , το Wushu πρωτοεμφανίζεται στις πρωτόγονες κοινωνίες , από το ξύπνημα του ανθρώπινου είδους στην Κίνα, 1.700.000 χρόνια π.Χ. έως τον 21 ο αιώνα π.Χ. που αρχίζει η περίοδος των δυναστειών .

Απ’ότι φαίνεται , η ένοπλη μάχη προηγείται της άοπλης. Ένα κλαδί δέντρου μετατρέπεται σε κοντάρι. Με βάση το κοντάρι ( gun ), αναπτύσσονται όλα τα υπόλοιπα όπλα « για αυτό και καλείται ο πατέρας όλων των όπλων ».

Ο άνθρωπος στην Κίνα, μέχρι και το τέλος της Λίθινης εποχής, χρησιμοποιεί πέτρινα και κοκάλινα όπλα , για να κυνηγήσει, να αμυνθεί εναντίον των θηρίων που τον απειλούν και να πολεμήσει εναντίον των εχθρικών προς την φυλή του φυλών. Έτσι σε διάφορες επαρχίες της Κίνας, οι αρχαιολόγοι ανακαλύπτουν

Πέτρινα μαχαίρια κοκάλινα ακόντια και

Πέτρινα τσεκούρια καθώς και κοκάλινες αιχμές βελών

Πέτρινες αιχμές βελών

που χρονολογούνται από την μακρινή αρχαιότητα μέχρι το 4.000 π.Χ. Την περίοδο του Κίτρινου Αυτοκράτορα: 2.700 με 2.600 π.Χ. εμφανίζονται τόξα και βέλη καθώς και τα πρώτα μεταλλικά όπλα.

O ι χρόνοι των αυτοκρατόρων Yan και Huang αντιστοιχούν στην Νεολιθική Περίοδο. Ο αυτοκράτορας Huang ή « Κίτρινος Αυτοκράτορας » καθώς και ο αντίπαλος του αυτοκράτορας Yan ,αναγνωρίζονται από τους κινέζους ως οι πρώτοι πρόγονοι των κινέζικων εθνοτήτων. Ο Huang είναι ο πρώτος αυτοκράτορας που ηγήθηκε της Ένωσης των Φυλών επικρατώντας του Yan .

Ο Chi You απόγονος του Yan που επιτέθηκε στον Huang επινόησε πέντε διαφορετικά είδη μεταλλικών όπλων: ένα όπλο με γάντζο, ένα δόρυ με πέλεκυ, την τυπική λόγχη και δυο άλλα είδη λόγχης . Έτσι θα πρέπει να συμπεράνουμε πως τα μακριά μεταλλικά όπλα, προηγούνται των κοντών καθώς και πως η λόγχη είναι το πρώτο από τα γνωστά μας όπλα που εμφανίζεται στο πεδίο της μάχης την περίοδο αυτή, γύρω δηλαδή στον 26 ο π.Χ. αιώνα. Οι μετέπειτα γενεές αποκαλούσαν τον Chi You « Κύριο του Πολέμου » αλλά ηττήθηκε και σκοτώθηκε από τον Κίτρινο Αυτοκράτορα. Στον Chi You αποδίδεται επίσης η επινόηση ενός παιχνιδιού στο οποίο οι στρατιώτες του μάχονταν μεταξύ τους φορώντας κέρατα βοδιού στο κεφάλι. Αυτή ήταν η προέλευση του Jiao Di (πρώιμο είδος πάλης). Οι Yao ( απόγονος του Huang ) και Shun ηγήθηκαν αργότερα ( 24 ος με 23 ο π.Χ. αιώνα ) της Ένωσης των Φυλών και αναφέρονται ως « Βασιλείς Δημιουργοί », παραδείγματα ενσάρκωσης της αρετής σύμφωνα με τον Meng Tzu ? είναι όλοι θρυλικές φυσιογνωμίες και όχι αποδεδειγμένα ιστορικά πρόσωπα.

2. ΟΙ ΔΥΝΑΣΤΕΙΕΣ XIA , SHANG KAI ZHOU : 2.100 π.Χ. – 221π.Χ.

( Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ WU SHU )

Γύρω στον 21 ο π.Χ. αιώνα εμφανίζεται η Δυναστεία Xia , ιδρύοντας το πρώτο δουλοκτητικό κράτος στην Κίνα. Αυτό σηματοδοτεί το τέλος της πρωτόγονης κοινωνίας. Το Wushu διατρέχοντας τις Δυναστείες Xia , Shang και Zhou εξελίσσεται κι αυτό, απομακρυνόμενο από την πρωτόγονη μορφή του .Τα κυριότερα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου είναι :

· Η εμφάνιση και εξέλιξη μπρούτζινων όπλων τα οποία από το 500 π.Χ. γίνονται χαλύβδινα και γύρω στο 300 π.Χ. σιδερένια .

· Η εμφάνιση, εξέλιξη και εκτεταμένη χρήση του σπαθιού. Το μπρούτζινο Dao εμφανίζεται μεταξύ 16 ου π. Χ. και 12 ου π. Χ. αιώνα κατά την διάρκεια της Δυναστείας Shang ,ενώ το μπρούτζινο Jian εμφανίζεται γύρω στον 11 ο π. Χ. αιώνα στην αρχή της Δυτικής Δυναστείας των Zhou .

· Το Wu s hu δεν ασκείται μόνο από τα εμπόλεμα στρατεύματα αλλά διαδίδεται και με διάφορες μορφές στον λαό.

· Κάνει την εμφάνιση του ο ψυχαγωγικός – θεαματικός χαρακτήρας του Wu s hu .

· Εμφανίζονται οι πρώτες θεωρίες τόσο για ένοπλη ( και κυρίως για την ξιφομαχία ) όσο και για άοπλη μάχη. Αναπτύσσονται ακόμη χαρακτηριστικές κινέζικες θεωρίες όπως « η θεωρία των Αλλαγών » ( Ba Gua Theory ) ή « η θεωρία των πέντε στοιχείων » ( Wu Xing Theory ) πάνω στις οποίες αναπτύχθηκαν πολύ αργότερα συγκεκριμένα « εσωτερικά » συστήματα του Wushu .

Θα πρέπει να σημειώσουμε επιπλέον, ότι στην περίοδο αυτή ανήκει και η λεγόμενη Κλασσική Εποχή ή Εποχή των Εκατό Φιλοσόφων ( 520 π. Χ. – 200 π. Χ. δηλαδή μέχρι και το τέλος της επόμενης Δυναστείας των Qin ). Εδώ έχουμε την εμφάνιση των μεγάλων Δασκάλων :

• Του Lao Tzu ( 6 ος π.Χ. αιώνας ) που έγραψε το « Dao De Jing », το σημαντικότερο κείμενο του κινέζικου Ταοϊσμού,

• Του S u n Tzu ( περίπου 530 π.Χ. ) που έγραψε την « Τέχνη Του Πολέμου »,

• Του Gong Fu Tzu ( 551π. X .- 479π.Χ. ) που έγραψε το « Lun Yi » που τιμάται από τους κινέζους ως ο Υπέρτατος Σοφός και οι ρήσεις του επηρέασαν βαθιά τον λαό της Κίνας από την εποχή του έως τις μέρες μας, και τέλος

• Του Meng Tzu ( 371π. X .- 289π.Χ. ) που τιμάται από τους Κινέζους ως Δεύτερος Σοφός μόνο ως προς τον Κομφούκιο .

Οι θεωρίες τους μπολιάζουν τις θεωρίες της μάχης με μια ιδιαίτερη ηθική και πρακτική φιλοσοφία .

Αναλυτικότερα :

i . Xia Dynasty 21ος π.Χ. – 16 ος π. Χ. αιώνας

• Χρησιμοποιούνται μπρούτζινα όπλα, αντίγραφα των αντίστοιχων πέτρινων και εξειδικεύεται η χρήση τους.

• Ιδρύονται τα πρώτα « σχολεία » σε ορισμένες περιοχές, στα οποία διδάσκονται τεχνικές κυνηγιού και χρήσης των όπλων στις νεώτερες γενεές.

ii. Shang Dynasty 16 ος π.Χ. – 11 ος π.Χ. αιώνας

 

• H ποικιλία των μπρούτζινων όπλων μεγαλώνει .Εμφάνιση του κυρτού σπαθιού Dao (μεταξύ 16 ου και 12 ου αιώνα).

• Το άρμα με πλήρωμα τριών ανδρών, γίνεται το κυριότερο εργαλείο πολέμου. Το πλήρωμα επανδρώνεται εκτός από τον οδηγό του άρματος από έναν τοξότη και έναν λογχοφόρο.

• Τον 12 ο π.Χ. αιώνα περίπου, ο αυτοκράτορας Wu Yi κατασκευάζει μια ξύλινη ανθρώπινη φιγούρα για εξάσκηση. Ίσως είναι η πρώτη ξύλινη κούκλα για εξάσκηση του Wu s hu .

 

iii . Western Zhou Dynasty 11οςπ.Χ. αιώνας – 771π.Χ.

– Τον 11 ο π.Χ. αιώνα συντάσσεται το I Ching ( το βιβλίο των αλλαγών ) όπου το Yin και Yang περιγράφονται ως η πηγή όλων των πραγμάτων του σύμπαντος κόσμου. Πολύ αργότερα ( 1880 μ.Χ. ) το Ba Gua Zhang θα βασίσει πάνω στην θεωρία του I Ching τις αρχές της μάχης του .

– Εμφανίζονται τυποποιημένες τεχνικές εξάσκησης για το πεδίο της μάχης με την χρήση αλαβάρδας ( Ge ) και λόγχης (Μ ao ).

– Τεχνικές μάχης παρουσιάζονται με την μορφή χορού συνοδεία μουσικής? είναι το Xiang Wu , που αποτελεί τον πυρήνα της στρατιωτικής εξάσκησης.

– Τα μπρούτζινα όπλα χρησιμοποιούνται ευρέως. Εμφάνιση του ξίφους

( Jian )

– To 773 π. X . εμφανίζεται η θεωρία των πέντε στοιχείων : Wu Xing , που αργότερα ( 1890 μ.Χ.) θα αποτελέσει την βάση του Xing Yi Quan .

– Σίγουρα υπάρχουν πλέον μοντέλα άσκησης για μάχη με γυμνά χέρια.

iv. Eastern Zhou Dynasty 770 π . Χ . – 256 π . Χ .

α) Spring and Autumn Period 770 π.χ. – 476 π.Χ.

– Το 659 π.Χ. η μάχη με γυμνά χέρια μεταξύ δύο ατόμων, το Xiang Bo

( ως πρωτογενής μορφή του San Da ), είναι ήδη διαδεδομένη.

– Το 521 π.Χ. στρατεύματα των Qi , κάνουν επίθεση στον Hua Shi κάνοντας χρήση ξίφους. Αυτή είναι η πρώτη αναφορά για ευρεία χρήση στο πεδίο της μάχης κοντών όπλων. Το μήκος του ξίφους αυτή την εποχή είναι περίπου μισό μέτρο. Το γεγονός αυτό απαιτούσε για την αποτελεσματική χρήση του σπαθιού πολύ περισσότερη εξάσκηση από ότι απαιτούσαν τα μακριά όπλα.

– To 512 π. X . το Βασίλειο του Wu διορίζει ως στρατηγό τον Sun Tzu , o οποίος συντάσσει το κλασσικό κείμενο στρατηγικής Bing Fa ( Στρατηγική και Τακτικές ) γνωστό σήμερα ως « Η Τέχνη του Πολέμου » .

– Το 509 π.Χ. ο Κομφούκιος προτρέπει τον λαό να ασκήσει τις Φιλοσοφικές και τις Πολεμικές Τέχνες. Διδάσκει τους μαθητές του γραφή, μαθηματικά, μουσική, κανόνες συμπεριφοράς, τοξοβολία και αρματοδρομία.

– Γύρω στο 500 π.Χ. επινοείται η τεχνική της ενανθράκωσης του χάλυβα (η κατάλληλη περιεκτικότητα του χάλυβα σε άνθρακα του προσδίδει την απαιτούμενη σκληρότητα. Έτσι χαλύβδινα σπαθιά ( μήκους 38,4 cm περίπου) κάνουν την εμφάνιση τους .Η τεχνογνωσία αυτή προάγει την κατασκευή μακρύτερων σπαθιών πολύ πιο αποτελεσματικών στις επερχόμενες μάχες.

– Σε ορισμένες περιοχές πολλοί άνθρωποι μαθαίνουν και ασκούνται στις τεχνικές ξιφομαχίας .

β ) Warring States Period 476 π . Χ . – 221 π . Χ .

– Σιδερένια όπλα είναι πλέον πιο συνηθισμένα από τα μπρούτζινα.

– Ο Zhuang Zi συγκέντρωσε την πείρα της ξιφομαχίας αυτής της περιόδου σε θεωρία λέγοντας : « Ο καλύτερος ξιφομάχος προσποιείται τον ανίδεο προκειμένου να εξασφαλίσει πλεονεκτήματα έναντι της άμυνας του αντιπάλου και στη συνέχεια αποκτά την υπεροχή επιτιθέμενος μόνο μετά την επίθεση του αντιπάλου του » .

– Οι τεχνικές μάχης με γυμνά χέρια ( Shou Bo ) γνωρίζουν μεγάλη ανάπτυξη.

– Προς το τέλος της περιόδου ιδιαίτερα /προσωπικά στυλ μαχητικών

τεχνικών ήταν διαδεδομένα μεταξύ των καθημερινών ανθρώπων. Το όνομα για τις τεχνικές μάχης αυτήν την περίοδο είναι Ji Ji .

• H ψυχαγωγική αξία του Wu s hu ως θέαμα γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη. Αυτό το είδος ψυχαγωγίας (αλλά και εξάσκησης στις ανάπαυλες του πολέμου) ονομάζονταν Jiao Di ( πάλη ) και δημιουργήθηκε αυτήν ακριβώς την περίοδο.

Με την περίοδο των εμπόλεμων κρατιδίων κλείνουμε το πρώτο μέρος του άρθρου. Στο επόμενο τεύχος θα αναφερθούμε στην περίοδο 221 π.χ. – 960 μ.Χ., εποχή που σηματοδοτεί τον εμπλουτισμό και την ανάπτυξη του αρχαίου Wushu.

Τα σημαντικότερα ιστορικά στοιχεία προέρχονται κυρίως από αγγλικές μεταφράσεις κινέζικων βιβλίων για τις πολεμικές τέχνες, με πιο σημαντική αυτή του καθηγητή Kang Gewu “Spring and Autumn of Chinese Martial Arts”.

Συνοπτική βιβλιογραφία θα δοθεί μαζί με το τελευταίο άρθρο.

Ιστορική Εξέλιξη του Wushu – μέρος 2ο

Π. Δερβέντης – Σ. Λασκαρίδης

ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ WUSHU ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 221 π.Χ. – 960 μ.Χ.

Στο πρώτο μέρος αυτής της παρουσίασης αναφερθήκαμε στα αρχαία συστήματα του Γου Σου κατά την περίοδο των πρώτων Κινέζικων Δυναστειών μέχρι και το 220 π.Χ. Στο δεύτερο μέρος θα εξετάσουμε την περίοδο από το 221 π.Χ. έως το 960 μ.Χ. , διάστημα πολύ σημαντικό για την ανάπτυξη και την εξέλιξη των Κινέζικων πολεμικών τεχνών.

Κατά την διάρκεια αυτής της μεγάλης περιόδου, η Κίνα ενοποιείται τρεις φορές. Οι Τσιν , ιδρύουν την πρώτη φεουδαρχική αυτοκρατορία με κεντρική διοίκηση . Στη συνέχεια , η Κίνα ενοποιείται από τους Χαν και αργότερα από τους Τανγκ .Από την μια, οι συνεχείς εχθροπραξίες όσο η χώρα δεν ήταν ενοποιημένη ενέτειναν την ανάγκη για διαφορετικά όπλα και μαχητικές μεθόδους πράγμα που είχε ως συνέπεια την πολλαπλή ανάπτυξη του Γου Σου. Από την άλλη ,η ενοποίηση της χώρας, επέτρεψε την εμφάνιση και ανάπτυξη των μη στρατιωτικών μορφών του .Έτσι τα κυριότερα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου είναι :

· Η ψυχαγωγική φύση των πολεμικών τεχνών .

· Η μεταφορά ξίφους ως συμπληρωματικό στοιχείο ένδυσης, “γίνεται της μόδας” . Επίσης στη διάρκεια αυτών των αιώνων και υπό την επίδραση του Ταοϊσμού το ξίφος αποκτά διακοσμητικό και τελετουργικό χαρακτήρα .

· Το επίπεδο εξάσκησης του Γου Γι (πολεμικές τέχνες) ανεβαίνει και οι τεχνικές όπλων αλλά και άοπλης μάχης συμπυκνώνονται γύρω στο 300 μ.Χ. σε φόρμες .

· Όπλα και τεχνικές μάχης μεταβιβάζονται από την Κίνα στην Ιαπωνία και την Κορέα .

· Οι σπεσιαλίστες του Γου Γι καλλιεργούν ιδιαίτερες δεξιότητες

( τρέξιμο υπερβολικά μεγάλων αποστάσεων , πολύ υψηλά άλματα , περπάτημα σε τοίχους κ.λ.π. ) .

· Ακροβατικές κινήσεις προστίθενται στις υπάρχουσες φόρμες του Γου Γι .

· Από το 500 μ.Χ. περίπου το Γου Σου εξασκείται από μοναχούς του Βουδισμού ως ένα είδος φυσικής άσκησης και ενδυνάμωσης του σώματος .

 

Αναλυτικότερα :

i . Δυναστεία Τσιν 221 π.Χ. – 207 π.Χ.

• Ο πρώτος αυτοκράτορας των Τσιν , κατέκτησε έξι βασίλεια και εγκαθίδρυσε το πρώτο φεουδαρχικό κράτος της Κίνας το 221 π.Χ. Η Βασιλική Αυλή συγκέντρωσε όλα τα όπλα , τα έφερε στην πρωτεύουσα Σιάν γιάνγκ και τα έλιωσε για να φτιάξει μπρούτζινες καμπάνες και δώδεκα μπρούτζινα γιγαντιαία αγάλματα . Η συλλογή όλων των όπλων περιόρισε την ανάπτυξη των τεχνικών με όπλα μεταξύ του λαού , αλλά η μείωση των μπρούτζινων όπλων επιτάχυνε την αντικατάσταση τους από σιδερένια όπλα .

• Η Αυλή προήγαγε την ψυχαγωγική φύση των πολεμικών τεχνών και ιδιαίτερα των αγώνων του Τζιάο ντι (πρώιμο είδος πάλης) και του Σόου πο (τεχνικές μάχης με γυμνά χέρια) .

• Τα όπλα που χρησιμοποιούνται αυτή την περίοδο είναι μακρύτερα από εκείνα της περιόδου των Μαχόμενων Κρατιδίων . Έτσι για παράδειγμα το μέγεθος του Τζιεν (ξίφος) κυμαίνεται από 81 έως 92 εκ. Το τόξο και η βαλλίστρα παραμένουν τα κυρίως χρησιμοποιούμενα όπλα .

ii . Δυναστεία Χαν 206 π.Χ. – 220 μ.Χ.

• Στην αρχή της δυναστείας η μεταφορά ξίφους ως συμπληρωματικό στοιχείο ένδυσης “γίνεται της μόδας” .Αργότερα φορούσαν το ξίφος μόνο όταν πήγαιναν στα ανάκτορα .

• Στα χρόνια του αυτοκράτορα Γου ( 140 π.Χ. – 87 π.Χ. ) :

* Το κύριο πολεμικό σώμα είναι το ιππικό .

* Τα μακριά όπλα είναι αποκλειστικά σιδερένια .

* Η πάλη προβάλλεται στον λαό αφού ο ίδιος ο αυτοκράτορας ασκείται σ’αυτή .

* Στην Ιαπωνία τα 30 περίπου από τα 100 βασίλεια που την συνθέτουν, έχουν καλές σχέσεις με την δυναστεία Χαν .Στέλνουν αντιπρόσωπους στην Κίνα και από το σημείο αυτό , η εξάσκηση στο Ντάο (κυρτό σπαθί) και το Τζιέν (ξίφος), καθώς και στο Σόου πο και το Σιάνγκ που ( πάλη ), διαδίδονται στην Ιαπωνία . Λέγεται πως το Γιαπωνέζικο Σούμο πρωτοεμφανίζεται το 23 π.Χ. ημερομηνία που είναι συμβατή με τα παραπάνω .

* Το Σόου πο αποτελεί ένα από τα τεστ των στρατιωτών πράγμα που αποδεικνύει πως την περίοδο αυτή υπάρχουν ήδη διαμορφωμένα κριτήρια για το επίπεδο του .

– Το 82 μ.Χ. γράφεται « Το βιβλίο της Δυναστείας των Χαν » το οποίο περιλαμβάνει θεωρητικές εργασίες για τις διάφορες τέχνες . Εκεί κατηγοριοποιούνται τα υπάρχοντα βιβλία για την τέχνη του πολέμου σε τέσσερα είδη : Τακτική , Χαρακτηριστικά , Γιν και Γιανγκ και Τεχνικές. Ανάμεσα τους βρίσκονται 38 πραγματείες πάνω στην πρακτική του σπαθιού, 6 για το σόου πο και άλλες που αφορούν μεθόδους ρήψης με βαλλίστρα .

– Το 126 μ.Χ. ο Γιού Τζι αρχίζει να διδάσκει Ταοϊσμό . Οι επόμενες γενεές θα αναγνωρίσουν τον Λάο Τσου ( 6 ος π.Χ. αιώνας ) ως ιδρυτή του Ταοϊσμού και το Ταο Τε Τσινγκ ως τον κανόνα του .Το Τάιτζι τσουάν , το Πάκουα τζανγκ και κάποια άλλα στυλ του Γου Σου θα απορροφήσουν αργότερα πολλές από τις όψεις του Ταοϊσμού .

– Στο τέλος της Δυναστείας ( 184 – 220 ) , ο γενικός όρος τόσο για τις τεχνικές άμυνας και επίθεσης με γυμνά χέρια όσο και για την μάχη με όπλα είναι Γου Γι ( πολεμικές τέχνες ) .Είναι ο όρος που καθιερώνεται για το αρχαίο Γου Σου .

– Ο Χουά Τουό ( 190 – 265 ) , ένας διάσημος γιατρός της αρχαίας Κίνας επινοεί ένα σύνολο μεθόδων για την ανακούφιση της μυϊκής και συναισθηματικής έντασης με ταυτόχρονη τόνωση του σώματος ,οι οποίες μιμούνται στάσεις ζώων. Είναι το Γου τσιν σι με φόρμες που μιμούνται τις στάσεις της τίγρης , του ελαφιού ,της αρκούδας , του πιθήκου και του πουλιού . Αυτό σηματοδοτεί την γέννηση και την εξέλιξη του Τσι κουνγκ (αναπνευστικών-ενεργειακών ασκήσεων) και του Σιάνγκ σινγκ τσουαν ( μιμητική πυγμαχία ) .

iii . Περίοδος των Τριών Βασιλείων 220 – 280

 

• H ξιφομαχία αναπτύσσεται περισσότερο ως ψυχαγωγία και ως μέθοδος εξάσκησης. Οι αντίπαλοι χρησιμοποιούν ζαχαροκάλαμα στη θέση των σπαθιών .

• Το Dao της δυναστείας των Han ταξιδεύει στην Ιαπωνία κι έτσι ξεκινάει η κατασκευή των Γιαπωνέζικων σπαθιών .

iv. Δυναστεία Τζιν 265 – 420

• Οι μαχητικές τεχνικές του Σοου πο διαδίδονται στην αρχαία Κορέα. Μετά την Δυτική δυναστεία των Τζιν , οι διανοούμενοι , υποστηρίζοντας τον πολιτισμό και τους εκλεπτυσμένους τρόπους, φορούν ξύλινα σπαθιά στη θέση των πραγματικών . Έτσι το σπαθί , μετατρέπεται σ’ένα διακοσμητικό – τελετουργικό στοιχείο χάνοντας τον αποκλειστικά μαχητικό του συμβολισμό .

• Το επίπεδο εξάσκησης του Γου Γι ανεβαίνει και οι τεχνικές όπλων αλλά και της άοπλης μάχης ,συμπυκνώνεται σε φόρμες .Ο Γκε Χονγκ (283-363), ένας διάσημος θεωρητικός του Ταοϊσμού περιγράφει το πώς έμαθε Γου σου , στο βιβλίο του Πάοπου τζι ,ως εξής : « Έμαθα να ασκούμαι στο σπαθί) , στην καλαμένια ασπίδα στο μονό σπαθί και στη διπλή λόγχη, μέσω ρυθμικών φορμών . Όταν χρησιμοποίησα αυτά τα όπλα εναντίον κάποιου εχθρού , ανακάλυψα άλλες μυστικές τεχνικές. Αργότερα έμαθα τις μαχητικές τεχνικές του κονταριού. Χρησιμοποιώντας το κοντάρι, μπορούσα να μάχομαι εναντίον της μεγάλης λόγχης .»

• Σ’αυτή την περίοδο , ακροβατικές φιγούρες προστίθενται στις ήδη υπάρχουσες φόρμες του Γου σου .

v . Βόρειες και Νότιες Δυναστείες 420 – 581

– O αυτοκράτορας Γεν Τσενγκ από το Βόρειο Γει , υποστηρίζει τον Βουδισμό και ασκείται στο Γου Γι ως ένα είδος άσκησης για την βελτίωση της υγείας

– Οι σπεσιαλίστες του Γου Γι στις Νότιες δυναστείες , ασκούνται όχι μόνο στις τεχνικές του Γου Σου , αλλά και σε ιδιαίτερες δεξιότητες : Στο ‘Βιβλίο των Σονγκ ‘ αναφέρεται ότι : ‘‘ Ο Λίου Κανγκτζου ,συχνά πηδούσε πάνω από σπίτια και τοίχους ”

ενώ στο ‘Βιβλίο των Λιάν ‘ αναφέρεται ότι : ‘‘ Ο Γιανγκ Καν μπορούσε να βαδίζει πάνω στους τοίχους των Ναών που είχαν 12 m ύψος ”. Στο ‘Βιβλίο των Τσενγκ ‘ αναφέρεται ότι : ‘‘ Ο Χουνγκ Φασι μπορούσε να τρέχει 150 χιλ. την ημέρα και να πηδάει από ύψος άνω των 10 μέτρων ”.

• Ο αυτοκράτορας Σιάο Γκανγκ του Λιάνγκ συνέταξε το Μα σουό που , ένα κείμενο διδασκαλίας του Γου Γι ,ενώ είναι γνωστό πως σ’αυτή την περίοδο υπάρχουν κι άλλα τέτοια κείμενα .

– Ο αυτοκράτορας Τουό Πα Χονγ , έκτισε τον Ναό του Σάολιν στο βουνό Σονγκ Σαν για τον μοναχό του Τσαν ( Zen ) Βουδισμού Πα Τουό. Οι νεαροί μοναχοί καθοδηγούνται από τον Πα Τουό στην εκτέλεση ασκήσεων φυσικής κατάστασης και ειδικότερα ασκήσεων του Γου σού. Αναφέρεται σε κείμενο της εποχής ,πως πολλοί μοναχοί αρέσκονταν να ξοδεύουν τον χρόνο τους ενασκούμενοι σε τεχνικές μάχης ως ψυχαγωγία .

– Ο Ντα Μο ( Μπόντι ντάρμα ), o 28 ος πατριάρχης του Βουδισμού μετά τον Βούδα , έρχεται από την Ινδία στην Κίνα γύρω στο 520 μ.Χ. ¨Όπου κι αν βρεθεί , διδάσκει τον Τσαν ( Ζεν ) Βουδισμό . Στον Ναό του Σάολιν διαλογίζεται μπροστά από έναν τοίχο για 9 έτη . Από την εποχή αυτή το μοναστήρι του Σάολιν γίνεται η έδρα του Τσαν Βουδισμού στην Ανατολή και ο Ντα Μο αναγνωρίζεται ως ιδρυτής του . Στις γενεές που ακολουθούν οι μοναχοί – πολεμιστές του Σάολιν , καλλιεργούν τόσο τις τεχνικές μάχής (Τσουάν) όσο και τον Τσαν Βουδισμό στις τεχνικές του Σάολιν τσουάν, έναν συνδυασμό τσουάν και τσαν.

– Διάφοροι διαγωνισμοί μεταξύ ανθρώπων του Γου Γι από τον Βορρά και από τον Νότο διοργανώνονται γύρω στο 547 μ.Χ. πράγμα που βοηθάει την ανταλλαγή τεχνικών μεταξύ Βορρά και Νότου και ανεβάζει το επίπεδο των πολεμικών τεχνών .

 

vi . Δυναστεία Σουί 581- 618

– Στις 15 Ιανουαρίου κάθε χρόνου από το 581 έως το 604 διοργανώνονταν στην πρωτεύουσα αγώνες πάλης ( Τζίαο ντι -σιάνγκ που ) .

– Την άνοιξη του 610 διοργανώθηκαν αγώνες και παραστάσεις πάλης που διήρκεσαν ένα μήνα .

vii . Δυναστεία Τανγκ 618 – 907

– Ο αυτοκράτορας Γκαο Τζου ,ιδρυτής της δυναστείας των Τανγκ, διέταξε τον πρίγκιπα Λι Σουμιν να επιτεθεί στον Γουάνγκ Σίτσινγκ.

Μοναχοί από το μοναστήρι Σάολιν , ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Λι Σουμιν , πολέμησαν εναντίον των στρατευμάτων του Γουάνγκ συλλαμβάνοντας τον ανηψιό του. Ανταμείφθηκαν από τον Λι και, έκτοτε,

ο Ναός του Σάολιν έγινε διάσημος για το Γουσου του.

– Το 643 έχουμε την πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση χρήσης μακριών όπλων σε αγώνισμα

– Την ίδια εποχή πολλοί από τους σπεσιαλίστες του Γου Γι είχαν αναπτύξει ιδιαίτερες δεξιότητες μέσα από την εξάσκηση τους. Κείμενο της εποχής αναφέρεται σε κάποιον που φορώντας δερμάτινα παπούτσια έτρεχε πάνω στους τοίχους της πόλης και αναρριχιόταν ψηλά χωρίς να χρησιμοποιεί τα χέρια του . Περπατούσε επίσης στους στύλους του Ναού ψηλά μέχρι τις μαρκίζες και τα δοκάρια της σκεπής .Μπορούσε επίσης να περνάει από το ένα κτίριο στο άλλο , ύψους 33 m περίπου .Τον αποκαλούσαν « Δράκοντα των τοίχων » . Αυτή είναι η βάση αυτού που αργότερα θα ονομασθεί Qing Gong ( επιδεξιότητα σε ευκινησία και ταχύτητα ).

– Το 702 η Αυλή θεσμοθετεί στρατιωτικούς διαγωνισμούς για την στρατολόγηση αξιωματικών στο στρατό . Αυτό παρακίνησε πολλούς σπεσιαλίστες των πολεμικών τεχνών να καταλάβουν διοικητικές θέσεις μέσω των εν λόγω διαγωνισμών .Έκτοτε οι πολεμικές τέχνες ενισχύθηκαν μεταξύ των πολιτών .

– Κατά την περίοδο 712- 756 κάνει την εμφάνιση του , « ο χορός πάνω στην κόψη του σπαθιού » μέσα σε παραστάσεις ακροβατών .Αυτό το είδος των παραστάσεων διεύρυνε το ακροβατικό ρεπερτόριο με επιδείξεις όπως ‘ κόψιμο του σώματος με ατσάλινο σπαθί ‘ , ‘ περπάτημα πάνω στην κόψη του σπαθιού με γυμνά πόδια ‘ και ‘οριζοντίωση και περιστροφή πάνω στην μύτη μιας πηρούνας ‘.

Όταν αυτού του είδους τα προγράμματα εισήχθησαν στους κύκλους του Γου Σου , γεννήθηκε μια ποικιλία από ασκήσεις Γινγκ τσι κουνγκ ( ικανότητα να σκληραίνεις διάφορα σημεία του σώματος ) .

Λίγο αργότερα ( 762-779 ) ο Λιάνγκ Γι μπορούσε να στρίβει σιδερένιες ράβδους και να ισιώνει καμπύλους γάντζους .Στους νεότερους χρόνους άνθρωποι που εξασκούνται στο Γινγκ τσι κουνγκ στρίβουν σιδερένιες ράβδους με τα χέρια τους , γύρω από τον λαιμό ή την μέση τους .Αυτές είναι επιδείξεις που έχουν την αρχή τους στα χρόνια του Λιάνγκ Γι .

– Την περίοδο αυτή εμφανίζεται και ο χορός του λιονταριού . Συγκεκριμένα εμφανίζονται δύο σχολές του Γου Σου : η Νότια και η Βόρεια σχολή του λιονταριού .
– Την ίδια περίοδο η χρήση του ξίφους διαχωρίζεται πλήρως από τις εφαρμογές του στο πεδίο της μάχη και καθίσταται το κύριο όπλο που χρησιμοποιείται από τον λαό. Επιπροσθέτως, αποκτά τελετουργικό χαρακτήρα μέσα στον Ταοϊσμό .
– Λίγο αργότερα ( 827-840 ) στις επιδείξεις δεξιοτεχνίας του ξίφους προστίθενται πολλές ακροβατικές κινήσεις που τις κάνουν τόσο ενδιαφέρουσες και συναρπαστικές που ο κόσμος τις παρακολουθεί έντρομος .

– Προς το τέλος της δυναστείας δημιουργούνται ομάδες ατόμων που διοργανώνουν αγώνες Σιάνγκ Που μεταξύ των πολιτών .Το όνομα των ομάδων αυτών είναι “ She ” ( κοινότητες – αδελφότητες ).Την περίοδο αυτή το Σιάνγκ Που καλείται και Τζιάο Ντι και περιλαμβάνει όχι μόνο μεθόδους πάλης αλλά και τεχνικές πυγμαχίας .

Ο εμπλουτισμός του αρχαίου Γου Σου διένυσε μια περίοδο δέκα περίπου αιώνων. Μέσα στο χρονικό αυτό διάστημα ιδιαίτερη σημασία έχει να τονίσουμε την συνάντηση των Κινέζικων πολεμικών τεχνών με την φιλοσοφία του Βουδισμού και του Ταοϊσμού? συνάντηση που

προσέδωσε στο Γου Σου ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο χρώμα.

Στο επόμενο άρθρο θα εξετάσουμε την “περίοδο ωριμότητας” του αρχαίου παραδοσιακού Γου Σου, όπως αυτή ξεδιπλώνεται από το 960 έως το 1644 μ.Χ.

Ιστορική Εξέλιξη του Wushu – μέρος 3ο

Π. Δερβέντης – Σ. Λασκαρίδης

4.ΟΙ ΔΥΝΑΣΤΕΙΕΣ ΣΟΝΓΚ, ΛΙΑΟ, ΤΖΙΝ, ΓΙΟΥΑΝ, ΚΑΙ ΜΙΝΓΚ:960-1644

( Η ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΓΟΥΣΟΥ )

Το κυριότερο χαρακτηριστικό της περιόδου αυτής , είναι η εμφάνιση της πυρίτιδας και των απλών πυροβόλων όπλων τα οποία άρχισαν να χρησιμοποιούνται μεταξύ των στρατευμάτων .

Κατά την διάρκεια της περιόδου τα λεγόμενα κρύα όπλα ( ‘ζεστά ‘και ‘κρύα ‘όπλα είναι ένας παραδοσιακός Κινέζικος τρόπος ταξινόμησης των όπλων σ’αυτά που χρησιμοποιούν πυρίτιδα και σ’αυτά που δεν χρησιμοποιούν ) εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ως κύρια όπλα .

Η επιτυχής ανάπτυξη των στρατευμάτων και η εφαρμογή στρατιωτικών εκπαιδευτικών γυμνασίων μαζί με την θεσμοθέτηση στρατιωτικών διαγωνισμών από τις αυτοκρατορικές αυλές προήγαγαν την τυποποίηση του Στρατιωτικού Γουσού (Γουσού της μάχης μεταξύ στρατευμάτων ) και την τελειοποίηση των διαφόρων συστημάτων αυτού .

Το λαϊκό-παραδοσιακό Γουσού, βαθμιαία διαχωρίστηκε από την περιοριστική του θέαση ως συνόλου τεχνικών άμυνας και επίθεσης και αναπτύχθηκε με τον δικό του πολύ-λειτουργικό τρόπο . Έτσι το Γουσού μορφοποιήθηκε σε δύο κατηγορίες : στο Σου Τζαν Γουγί (Γουσού που ασκείτο στον πόλεμο ) και στο Χουά Φα Γουγί (Γουσού που ασκείτο για ψυχαγωγία ή θεαματικό Γουσού). Το δεύτερο κυριαρχούσε μεταξύ του λαού αλλά εξαπλώθηκε και στα στρατεύματα , ως ισοδύναμο του Γουγί της μάχης . Το παραδοσιακό Γουσού εισήλθε σε μια περίοδο ωριμότητας έχοντας ως κύριο κορμό του την Τέχνη της μάχης με γυμνά χέρια

( Quan Shu ) που σχηματοποιήθηκε σε 18 είδη . Αυτή η μορφή του Γουσού περιελάμβανε από το 1562 τρεις τρόπους εξάσκησης :

• Gong Fa ( μεθόδους εξάσκησης ιδιαίτερων δεξιοτήτων )

• Tao Lu ( φόρμες )

• Ge Dou ( τεχνικές μάχης ) .

Αναλυτικότερα :

i. Βόρεια Δυναστεία Σόνγκ 960 – 1127 (Δυναστεία Λιάο και Τζιν)

– To 962 o αυτοκράτορας Τάιτζου επιθεωρώντας την εξάσκηση των στρατευμάτων του , τους ζήτησε να χρησιμοποιούν ξύλινα βέλη καλυμμένα με τσόχα και ξύλινα κοντάρια ως μακριά όπλα για να εξασκούνται στην ιππαστί μάχη . Αυτή είναι η πρώτη προσομοίωση τοξοβολίας και μάχης με λόγχη .Έτσι το κοντάρι κάνει την εμφάνιση του ως υποκατάστατο της λόγχης .

– Το 975 τα στρατεύματα των Σόνγκ κατατροπώνουν την δυναστεία των Τανγκ , χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά ρουκέτες και κανόνια για την χρήση των οποίων απαιτείται η πυρίτιδα ( που επινοήθηκε κατά την διάρκεια της δυναστείας των Τάνγκ ). Από το σημείο αυτό ξεκινάει η παρακμή της χρήσης των κρύων όπλων στον πόλεμο .

– To 976 o αυτοκράτορας Τάιτζονγκ στρατολογεί ανθρώπους ικανούς στο Γουγί ή στα ακροβατικά και τους οργανώνει στις λεγόμενες « αριστερές και δεξιές ομάδες » για να μάθουν διάφορες τεχνοτροπίες .Συγκεντρώνει ακόμη , αθλητές του Σιάνγκπου (πάλη) , ξιφομάχους και δεξιοτέχνες του κονταριού ,σχηματίζοντας μια ομάδα με το όνομα Νέι Ντένγκτζι με σκοπό την τελειοποίηση της τέχνης τους .

– Την ίδια περίοδο στο βουνό Τάισαν οργανώνονται κάθε χρόνο αγώνες ξιφομαχίας και κονταριού, πάνω σε μια ανοιχτή πλατφόρμα που ονομάζεται Σιάν τάι. H Σιάν τάι είναι ανάλογη με το σημερινό ρινγκ ή την υπερυψωμένη εξέδρα που χρησιμοποιείται στο Σανσόου .

– Το 1017 πέθανε ο Τζόου Ντούνγι, ιδρυτής του ‘σχολείου Λι ‘ ενός Κομφουκιανικού σχολείου με ιδεαλιστική φιλοσοφία .Το έργο του πάνω στο ‘Τάιτζι Τουσουό’ που επεξηγεί την αρχή του σύμπαντος και το φιλοσοφικό περιεχόμενο του Τάιτζι , μελετήθηκε μετά τον θάνατο του .Οι επερχόμενες γενεές των σπεσιαλίστων του Γουγί , θα το θεωρήσουν ως το θεωρητικό θεμέλιο της τεχνικής του Τάιτζι .

– Το 1041 , ο αυτοκράτορας Ρέντζονγκ εξέδωσε ένα διάταγμα με το οποίο καταδίκαζε σε αποκεφαλισμό τους διοργανωτές των «κοινοτήτων»

( She – ομάδες που ασχολούνταν με τις πολεμικές τέχνες) και σε εκτοπισμό με καταναγκαστικά έργα όσους συμμετείχαν σ’αυτές .Όμως αν και η συνέχεια στις δραστηριότητες των «κοινοτήτων» διεκόπη , αυτές συχνά με διαφορετικά ονόματα ,εξασκούσαν το Γουγί ενάντια στην φεουδαρχική καταπίεση .Έτσι σε πείσμα των στόχων της , η απαγόρευση ενεθάρρυνε την διάδοση του παραδοσιακού Γουσού.

– Το 1044 εκδίδεται από την κυβέρνηση η « Εγκυκλοπαίδεια των στρατιωτικών υποθέσεων » που αναφέρεται σύντομα στα στρατιωτικά συστήματα που προηγήθηκαν της Βόρειας δυναστείας των Σόνγκ και συγκεντρώνει διάφορες στρατιωτικές στρατηγικές και τακτικές . Συγκεντρώνει επίσης και τυποποιεί βαθμίδες και εφαρμογές διαφόρων όπλων . Αυτή την εποχή τα κυρίως όπλα που βρίσκονται εν χρήσει είναι η λόγχη και το Νταο . Κοντά σ’αυτά υπάρχουν διάφορα είδη ασυνήθιστων κοντών όπλων .Κυκλοφορούν 16 διαφορετικά είδη λόγχης , 8 είδη μακριάς λαβής σιδερένιου Ντάο και παραπάνω από 10 είδη κοντών όπλων .Η πολλαπλή ανάπτυξη των όπλων περιγράφονταν μέσα στην έκφραση της εποχής « 18 διαφορετικά Γουγί και 36 στρατιωτικά όπλα ».

– Γύρω στο 1070 εγκαθιδρύθηκε στην πρωτεύουσα το σύστημα Μπάο –Τζιά , ένα κυβερνητικό σύστημα οργανωμένο στη βάση των νοικοκυριών . Στην Κάιφενγκ υπήρχαν 11 γήπεδα εξάσκησης του Γουγί και περίπου 3000 άτομα που δίδασκαν σ’αυτά .Αργότερα επεκτάθηκε και στις επαρχίες Χομπέι , Χόντονγκ και Σανσί και ο συνολικός αριθμός των ασκούμενων ανήλθε στις 700.000 .Το σύστημα αυτό προήγαγε την διάδοση του Γουγί μεταξύ των απλών ανθρώπων .

– Γύρω στο 1078 – 1080 , το διάταγμα για τις ‘ εξετάσεις στα διάφορα είδη του Wuyi στην πρωτεύουσα ‘τυποποίησε την στρατιωτική εκπαίδευση και τους διαγωνισμούς των διαφόρων δεξιοτήτων στις πολεμικές τέχνες με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να κριθεί το αποτέλεσμα των αγώνων στην λόγχη , ή στο σπαθί και οι νικητές να παίρνουν βραβεία . Τυποποιήθηκε επίσης η τοξοβολία .

Η έκδοση του « Κανονισμοί Ελέγχου της Τοξοβολίας και των Ιππαστί Δεξιοτήτων των Αξιωματικών » καθόρισε τα στάνταρτ για την επιλογή των αξιωματικών του στρατού , ενώ η έκδοση του « Μέθοδοι Διδασκαλίας και Επεξηγήσεις » αποτελεί το πρώτο γραπτό κείμενο για την τοξοβολία από όρθια στάση , την ιππαστί τοξοβολία , την εξάσκηση στην λόγχη ιππαστί , την ιππαστί μάχη κ.λ.π. Τυποποιήθηκαν έτσι οι απαιτήσεις του Γουγί μεταξύ των στρατιωτικών δραστηριοτήτων καθώς και η στρατιωτική εκπαίδευση. T ην ίδια εποχή ο αυτοκράτορας Σέντζονγκ διέταξε την αναθεώρηση 7 βιβλίων στρατιωτικής στρατηγικής και τακτικών .Από αυτήν προέκυψε ένα νέο βιβλίο με τον τίτλο « 7 βιβλία του Γουγί » το οποίο καθιερώθηκε ως υποχρεωτικό για την σπουδή των πολεμικών τεχνών . Οι εξετάσεις για τους αξιωματικούς του στρατού στα επόμενα χρόνια περιείχαν ερωτήσεις επιλεγμένες από αυτό το βιβλίο .

– Προς το τέλος της Βόρειας Δυναστείας των Σονγκ το κυρίως περιεχόμενο πολλών και διαφόρων παραστάσεων ήταν δανεικό από το Γουσού και το ίδιο το Γουσού είχε πολλές τυποποιημένες ρουτίνες .

– Την ίδια περίοδο ένας σπεσιαλίστας του παραδοσιακού Γουγί , ο στρατηγός Γιουέ Φέι ( 1103-1142 ) ένωσε τον στρατό εναντίον των Τζιν. Νεότερος έμαθε τοξοβολία από τον Τζόου Τόνγκ και λόγχη από τον Τσένγκ Γκουάνγκ . Αήττητος στο Γουσού κατάφερε εξαιρετικά ανδραγαθήματα στον πόλεμο εναντίον των Τζιν .Οι επερχόμενες γενεές σπεσιαλίστων του Γουσού τον αναφέρουν ως ιδρυτή του Γιουέσου σανσόου , και του Σίνγκγι Τσουάν ως απόδοση του δέοντος σεβασμού στην επιδεξιότητα του στο Γουγί αλλά και στην ακεραιότητά του ως ανθρώπου.

(το σύστημα του «αετού» περιέχει ως κεντρικό πυρήνα το Γιουέσου Σανσόου) .

– Το 1125 οι ‘ κοινότητες τόξων και βελών ‘ που εμφανίσθηκαν από το 580 στις περιοχές Σάνντονγκ , Χόμπει και σε όσες συνόρευαν με το Λιάο , ως ομάδες αντίστασης στις επιθέσεις του εχθρού , απαριθμούσαν γύρω στα 2.400.000 μέλη .Αυτή την χρονιά τα στρατεύματα των Τζιν κατέστρεψαν το Λιάο και κατέλαβαν την πρωτεύουσα των Σόνγκ .

 

ii . Βόρεια Δυναστεία Σόνγκ 1127 – 1279

– Το1127 ,το ‘ Γραφείο Στρατιωτικών Υποθέσεων ‘εξέδωσε το

« Κανόνες Στρατιωτικής Εκπαίδευσης και Εξετάσεων » το οποίο άλλαξε τις παλαιές μεθόδους χρήσης του μακριάς λαβής σπαθιού ως όπλου και εισήγαγε την εξάσκηση με πλατιά σπαθιά που είχαν καλυμμένη την κόψη τους με τσόχα . Το σύστημα αυτό ξεκίνησε με ατομική εξάσκηση και εξελίχθηκε σε ‘ sparring ‘.

– Το 1214 η Γιάνγκ Μιάοτζεν , σπεσιαλίστρια του Γουσού , οδήγησε τον λαό σε εξέγερση εναντίον των Τζίν στην Γουέιλού της Σανντόνγκ . Η Γιάνγκ εξιδικεύετο στην ιππαστί σκοποβολή και στην λόγχη .

Στην σύγχρονη εποχή αυτοί που δημιούργησαν τις φόρμες της Λίουχε Τσιάνγκ ( 6 αρμονικές λόγχες ) και της Νταλι Χουάτσιάνγκ όρισαν την Γιάνγκ ως δημιουργό τους .

– Το 1225 , πρωτεύουσα της Νότιας Δυναστείας των Σόνγκ ήταν η Λί νάν (σήμερα Χάντζόου ) .Οι παραστάσεις Γουσού σ’αυτήν γίνονταν πάνω σε τεχνητό έδαφος εξάσκησης και περιλάμβαναν πάλη, βολές με σφενδόνη ,τοξοβολία , βολές με βαλλίστρα , αγώνες γροθιάς ( ατομικές επιδείξεις ή sparring ) , αγώνες με τσεκούρι , ξιφομαχία και αγώνες με κοντάρι

( ατομικές επιδείξεις ή sparring ). Αυτές ήταν στην μορφή φορμών που ονομάζονταν Ντατάο τζι .Με την ανάπτυξη αυτού του είδους φορμών το παραδοσιακό Wushu πήρε βαθμιαία μια πιο ώριμη μορφή φυσικής αγωγής .

Την ίδια εποχή , εμφανίζονται στην Λίν Αν και οι επαγγελματικοί οργανισμοί του Γουγί που εξιδηκεύονται σε συγκεκριμένες μορφές μάχης. Ο επαγγελματισμός και η εξειδίκευση των ασκούμενων του Γουγί προήγαγε την ανάπτυξη και διάδοση του .

– Γύρω στο 1260 με 1264 οι ανοιχτού ρινγκ αγώνες διέποντο από ένα σύνολο κανόνων . Κάθε αντίπαλος έπρεπε να υπογράψει μια δήλωση στον διοργανωτή ως εγγύηση που έλεγε πως κανείς δεν θα κατηγορηθεί αν αυτός απεβίωνε στον αγώνα . Ο διοργανωτής των αγώνων ανακοίνωνε τους κανονισμούς και όριζε κριτές .

Ο νικητής έπαιρνε κάποιο βραβείο .

iii . Γιουάν Δυναστεία 1271 – 1368

– To 1271 o Κουμπλάι Χαν από την εθνότητα των Μογγόλων ίδρυσε την δυναστεία των Γιουάν και το 1279 κατέκτησε την Νότια Δυναστεία των Σόνγκ .Οι κυβερνήτες των Γιουάν εξέδωσαν ένα διάταγμα με το οποίο απαγόρευαν στην εθνότητα των Χαν να μαθαίνει Γουγί καθώς και να οπλοφορεί . Υποστήριξαν όμως και ενεθάρρυναν την εξάσκηση του μεταξύ των ομοεθνών τους . Όρισαν λοιπόν πως κάθε Μογγόλος θα πρέπει να είναι δεξιοτέχνης στην πάλη στην ιππασία και στην σκοποβολή .

– Αυτή την περίοδο ο αυτοκράτορας Σουτζου διέταξε τον Φούγιου να αναλάβει την εποπτεία του Ναού του Σάολιν . Ο Φούγιου εγκαθίδρυσε ναούς Σάολιν σε διάφορες περιοχές. Το 1312 κατέλαβε την θέση του Υπουργού Παιδείας και τον τίτλο του Δούκα των Τζιν για την προσφορά του στην αποκατάσταση του Ναού του Σάολιν .

– Κατά την διάρκεια της δυναστείας των Γιουάν , η όπερα αναπτύχθηκε σε περισσότερα από 500 σενάρια εκ των οποίων τα 136 υπάρχουν και σήμερα .Έτσι το Θέατρο που περιελάμβανε πολλές σκηνές μάχης , μιας και αντλούσε τα θέματά του από την ιστορία , βοήθησε να τυποποιηθούν ακόμα περισσότερο οι τεχνικές του Γουσού και θεμελίωσε τις μεθόδους της βασικής εκπαίδευσης των ηθοποιών που θα έπαιρναν μέρος σε σκηνές μάχης στις μελλοντικές παραστάσεις .

iv . Δυναστεία Μίνγκ 1368 – 1644

– Το 1368 ο Τζού Γιουάντζάνγκ ίδρυσε την δυναστεία των Μίνγκ. Απέσυρε την απαγόρευση των Γιουάν για την εξάσκηση των πολιτών στο Γουσού και οργάνωσε πολιτοφυλακή .Η εξάσκηση στις πολεμικές τέχνες γίνεται της μόδας για κάποιο διάστημα. Αυτοκρατορικό διάταγμα επέβαλλε στους σπουδαστές να μαθαίνουν ιππασία και σκοποβολή .Την ίδια περίοδο οι διανοούμενοι ενεθαρρύνθησαν στην εκμάθηση του.

– Το1387 η αυτοκρατορική Αυλή ίδρυσε στρατιωτικές σχολές και καθιέρωσε ένα σύστημα στρατιωτικών εξετάσεων .

– Εξεδόθη η νουβέλα « οι παράνομοι του Βάλτου » .Αυτή περιέχει πολλές ιστορίες εξάσκησης στο Γουσού , αγώνες ανοιχτού ρινγκ και αναφέρεται κυρίως σε δραστηριότητες Γουσού μεταξύ του λαού.

Λειτούργησε λίγο ή πολύ ως αντίδραση στην γενική κατάσταση που επικρατούσε στο Γουσού τα πρώτα χρόνια της δυναστείας των Μίνγκ προάγοντας επίσης την ανάπτυξη του .

Οι 18 μορφές του Γουγί που αναφέρονται σε προηγούμενες περιόδους είχαν τώρα αποκρυσταλλώσει το περιεχόμενο τους . .

– Γύρω στα 1420 τα στρατεύματα των Μίνγκ κατέλαβαν την γέφυρα Τζί γίνγκ χάρη στη χρήση πυροβόλων όπλων .Όμως τα κρύα όπλα παραμένουν ακόμη εν χρήσει , ιδιαίτερα για την νίκη σε κοντινή μάχη .

– 1426 – 1435 : Ο Ναός του Σάολιν ήταν γνωστός για τις τεχνικές του στο κοντάρι ενώ το 1465 μια ρήση της εποχής έλεγε πως οι καλύτερες τεχνικές στο κοντάρι προέρχονταν από το βουνό Τζιγουέι .

– 1522 – 1566 : Η ιδέα του επονομαζόμενου Νέι τζιά ( εσωτερική σχολή ) έχει ως κύριο χαρακτηριστικό της την νίκη επί κινούμενου αντιπάλου από μια σταθερή θέση αναμονής .Διαφέρει από το περισσότερο ‘επιθετικό’ Σάολιν που καλείται Γουάι τζιά ( εξωτερική σχολή ). Αυτή είναι η αρχή της διάκρισης της Γροθιάς ( Τσουάν ) σε Νέι και Γουάι τζιά .

Αυτή την περίοδο το κυρίως σώμα του παραδοσιακού Γουσού αποτελείται από τις τεχνικές της Γροθιάς και μάλιστα με την μορφή των φορμών . Τα κυρίαρχα συστήματα Γροθιάς είναι τα εξής :

· Emperor Tai Zu’s 32 Forms Chang Quan · Zhao Style Quan

· Liu Bu Quan ( six steps Quan ) · Southern Quan

· Monkey Quan · Northern Quan

· E Quan · Xi Style Quan

· Wen Style 72 Xing Quan · Wen Style Gou Gua Quan

· 36 He Suo · Sun Style Pi Gua Quan

· 24 Qi Tan Ma · Zhang Fei Shen Quan

· 8 Shan Fan ( Fanzi quan) · Overlord Quan

· 12 Duan · Boy Worshipping Guanyin Shen Quan

· Ba Zi Quan · 24 Xun Tui

· Shao Lin Temple Quan · 9 Rolls and 18 Fallings

· 36 Grabbings · 36 Extrications and 72 Fallings

 

O ι φόρμες δεν αποτελούνται μόνο από κινήσεις άμυνας και επίθεσης αλλά περιλαμβάνουν και πιο θεαματικές κινήσεις . Οι φόρμες με τις θεαματικές αυτές κινήσεις καλούνται από τον λαό Τάοτζι Γουγί ή Χουάφα Γουγί ( περίτεχνο ή θεαματικό ). Αυτές συνυπήρχαν με το Γουγί που ασκείτο στο στρατιωτικό πεδίο .

– To 1557 o Γιού Ντάγιοου ένας γνωστός στρατηγός από την μάχη εναντίον των Ιαπώνων εισβολέων εξέδωσε « Το Βιβλίο του Ξίφους » το οποίο απέδωσε την στρατηγική των μεθόδων του Γουσού στην αρχή :

« κυριάρχησε χτυπώντας μόνο όταν ο εχθρός έχει χτυπήσει » . Υποστήριζε : « Πάρε το πλεονέκτημα από τον αντίπαλο αφού έχει ολοκληρώσει την επίθεση του και πριν συσσωρεύσει δύναμη για να ξαναχτυπήσει ».

Οι ιδέες αυτές είχαν μεγάλη επιρροή στους σπεσιαλίστες της Γροθιάς των επόμενων γενεών .

– Το 1562 ένας άλλος γνωστός στρατηγός από την μάχη εναντίον των Ιαπώνων εισβολέων, ο Τσι Τζιγκουάνγκ εξέδωσε το αναθεωρημένο 18 τόμων έργο του « Το Νέο Βιβλίο του Τζι Σιάο » .Οι 4 τόμοι του έργου αφορούσαν το Γουγί . O Τσι χρησιμοποιώντας την ουσία 16 παραδοσιακών μεθόδων Γροθιάς δημιούργησε 32 στυλ Τσάνγκ Τσουάν .Δίδαξε τους στρατιώτες του αυτό το σύστημα Γροθιάς ως το πρώτο βήμα εκμάθησης του Γουγί . Οι φόρμες αυτές περιελάμβαναν λακτίσματα , ρίψεις και αρπαγές ως θεμελιώδεις κινήσεις της μάχης με γυμνά χέρια καθώς και πολλές κινήσεις εκγύμνασης του κορμού και των άκρων . Το Νέο Βιβλίο του Τζι Σιάο

κατέγραφε τις μεθόδους εξάσκησης της δύναμης μέσω της σκέψης , της εξάσκησης των χεριών των ποδιών και του κορμού . Ο Τσι Τζιγκουάνγκ κατέγραφε την ατομική εξάσκηση στις φόρμες όπλων ως Γου και το sparring ως Τουί .Υποστήριζε πως κάθε ασκούμενος έπρεπε να είναι ικανός και στα δύο .

• Αυτή την περίοδο η αγωγή του Wuyi έδινε εξίσου έμφαση σε τρεις διαφορετικές μεθόδους εξάσκησης :

Γκόνγκ Φα ( μεθόδους εξάσκησης ιδιαίτερων δεξιοτήτων )

Τάο Λου ( φόρμες )

και Γκε Ντόου ( τεχνικές μάχης ) .

– 1573 – 1620 : Οι μοναχοί του Ναού του Σάολιν εκτελούν συχνά παραστάσεις Wuyi για τους επισκέπτες τους . Την ίδια περίοδο ο Τσένγκ Γιουάνγιουν πηγαίνει στην Ιαπωνία για να διδάξει τους Ιάπωνες Σαολίν τσουάν . Αργότερα οι Ιάπωνες αυτοί ιδρύουν τα δικά τους σχολεία επηρεασμένα από την κινέζικη τεχνοτροπία .

– To 1621 o Τσένγκ Τζόνγκγιόου σπεσιαλίστας του παραδοσιακού Γουσού εκδίδει το βιβλίο του « Τεχνικές καλλιέργειας στον ελεύθερο χρόνο» στο οποίο εμφανίζονται για πρώτη φορά εικονογραφημένες , φόρμες από πλατύ σπαθί , κοντάρι και λόγχη .

– Το 1624 ο Ταοϊστής μοναχός Τζι Νίγκ εκδίδει το βιβλίο του Γί Τζιντζινγκ ( το βιβλίο ‘των αλλαγών’ των μυών και των τενόντων ) που είναι μια συστηματική εισαγωγή στις μεθόδους και τις θεωρίες για την δημιουργία ενός δυνατού σώματος ικανό να δίνει και να δέχεται χτυπήματα. Αυτό σημαίνει πως ένα σύστημα Γουσού Τσικούνγκ υπάρχει ήδη αυτή την περίοδο .

Το επόμενο τεύχος θα περιέχει την τέταρτη και τελευταία συνέχεια αυτού του άρθρου. Θα ασχοληθούμε με την περίοδο από το 1644 – 1949, περίοδο κατά την οποία έχουμε την μετεξέλιξη του αρχαίου Γουσού σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε παραδοσιακό Γουσού, αλλά και την γένεση αρκετών συστημάτων που συναντάμε στις μέρες μας.

Ιστορική Εξέλιξη του Wushu – μέρος 4ο

Π. Δερβέντης – Σ. Λασκαρίδης

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ WUSHU ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΩΝ ΑΘΛΗΜΑΤΩΝ

1644 έως τις μέρες μας

Αρχίσαμε να ξεδιπλώνουμε το κουβάρι της ιστορίας των Κινέζικων πολεμικών τεχνών ξεκινώντας από τον αγώνα για επιβίωση των ανθρώπων της προϊστορικής εποχής και τα πρώτα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης, για να φτάσουμε στην τελευταία δυναστεία των Τσινγκ (1644-1991) και τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας σήμερα.

Το Γουσου, λειάνθηκε, εμπλουτίστηκε , άλλαξε , μέσα από μια μακριά διαδικασία τουλάχιστον 5000 χρόνων διατήρησε όμως στοιχεία που συνεχίζουν να έλκουν και να συγκινούν εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο. Στο τελευταίο άρθρο θα καταπιαστούμε με τα τελευταία 350 χρόνια της εξέλιξης του Γουσού που θα μας οδηγήσει και στο σημερινό μοντέρνο άθλημα που θα δούμε άτυπα και στους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου.

Τα κυριότερα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου είναι :

· Κατά την διάρκεια της δυναστείας των Τσινγκ, η χρήση των πυροβόλων όπλων μεταξύ των στρατευμάτων αυξήθηκε βαθμιαία ενώ αντίθετα η χρήση των κρύων όπλων σταδιακά υποβαθμίσθηκε .Το 1901 οι στρατιωτικές εξετάσεις έχουν ολοκληρωτικά παραμερισθεί . Έκτοτε το αρχαίο Wushu ως σύνολο αποσύρεται από την κατηγορία των στρατιωτικών τεχνών και την θέση του καταλαμβάνει το παραδοσιακό Wushu .

· Την περίοδο αυτή ,το παραδοσιακό Wushu βελτιώνει τα αποτελέσματα του , εμπλουτίζοντας τις μορφές της πρακτικής του κάνοντας χρήση της παραδοσιακής ιατρικής θεωρίας και μεθόδων διατήρησης της υγείας . Το γεγονός αυτό μαζί με τις διαφορετικές ανάγκες της κοινωνίας σηματοδοτεί την εξέλιξη του Γουσού προς την κατεύθυνση των αθλημάτων .

· Η βασιλεία του αυτοκράτορα Τονγκ Τζι ( 1862 – 1874 ) χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση του Τάιτζι τσουάν, του Πάκουα τζανγκ , του Γούσινγκ τσουάν και πολλών άλλων συστημάτων . Αυτά αν και θεμελιώνονται πάνω σε πολεμικές εφαρμογές , δίνουν ταυτόχρονα έμφαση στην διατήρηση της υγείας και έχουν μια θεωρητική φιλοσοφική βάση .

· Τα πρώτα χρόνια του 19 ου αιώνα χαρακτηρίζονται από την διαδοχική εμφάνιση διαφόρων οργανισμών για την ανάπτυξη του Γουσου , όπως η Shanghai Jing Wu Physical Culture Society ή το Beiping Physical Culture Research Institute . Από το σημείο αυτό , το Γουσου εντάσσεται στα σχολικά αθλητικά εκπαιδευτικά προγράμματα και στους αθλητικούς αγώνες αποκτώντας έτσι την μορφή μιας τυπικής έκφρασης της παραδοσιακής Κινέζικής φυσικής αγωγής .

Αναλυτικότερα :

i . Δυναστεία Τσινγκ 1644 – 1911

– To 1644 η εθνότητα των Μαντσού προήλασε στην κεντρική ενδοχώρα και εγκαθίδρυσε την δυναστεία των Τσινγκ. Οι κυβερνήτες των Τσινγκ αυτοπροσδιορίζονταν ως ‘αυτοί που κατέλαβαν τον θρόνο με τόξα και

βέλη ‘. Έδειξαν μεγάλη προσοχή στην εκπαίδευση του Wushu .Το επόμενο έτος οργάνωσαν επαρχιακές στρατιωτικές εξετάσεις και εξέδωσαν ένα διάταγμα σύμφωνα με το οποίο οι επαρχιακές στρατιωτικές εξετάσεις θα διεξάγονταν κάθε 2 ο έτος , ενώ αυτές της πρωτεύουσας στο ενδιάμεσο έτος .

Σύμφωνα με άλλο διάταγμα όλες οι λαϊκές θρησκευτικές σχολές και οι μυστικές κοινότητες απαγορεύονταν και τα μέλη τους θα τιμωρούνταν. Κανένας περιορισμός όμως δεν υπήρχε για τους ευπρεπείς πολίτες που θα ασκούνταν στο Γουσού για αυτοάμυνα κατά την διάρκεια των νωθρών αγροτικών περιόδων .

– 1644 – 1661 : Οι μοναχοί Σαολίν στο βουνό Σόνγκσαν εξασκούνται όχι μόνο στη Γροθιά και στο κοντάρι αλλά και στο Νέι κούνγκ. Συνέλεξαν και συνέταξαν τα Γι τζιν τζινγκ και Πα τουάν τζιν και διαχώρισαν την εξάσκηση τους στο Γουσού σε Νέι κονγκ (εσωτερική) και Γουάι κονγκ (εξωτερική) .

– 1661 : Ο Γου Τζονγκ που ξεκίνησε να μαθαίνει Γουσού στην παιδική του ηλικία , διδάχθηκε αργότερα Πάτζι τσουάν από κάποιο μοναχό και συγκεντρώθηκε στην διδαχή αυτού του συστήματος .

– 1662 – 1722 : Ο Γουάνγκ Λανγκ από την Σανντόνγκ έμαθε Γουσού στους Ναούς Σαολίν και Λαοσάν. Κάποια μέρα παρακολουθώντας πως ένα αλογάκι της Παναγίτσας έπιασε ένα τζιτζίκι , συνέλαβε ξαφνικά το πώς μπορεί να νικήσει κάποιος χρησιμοποιώντας κοντινές κινήσεις ενάντια στις μακριές . Το σύστημα που επινόησε ονομάστηκε Τανγκλάνγκ τσουάν και μιμείται τις κινήσεις που κάνει το αλογάκι της Παναγίτσας ενώ έχει και χαρακτηριστικά από τη γροθιά του πιθήκου .

– 1669 : Η αυτοκρατορική αυλή των Τσιν δημιουργεί το Σώμα του Σανπού που είναι υπεύθυνο για την εκπαίδευση στην πάλη στη σκοποβολή και στην ιππασία και ταυτόχρονα αποτελεί την προσωπική φρουρά του αυτοκράτορα .

Πεθαίνει ο σπεσιαλίστας του Νέιτζια τσουάν , Γανγκ Τζενγκναν ( 1616 – 1669 ). Λίγο αργότερα ( 1676 ) ο μαθητής του Χουάνγκ Πάιτζια εκδίδει το Νέιτζια Τσουάνφα στο οποίο καταγράφει τις τεχνικές που έμαθε από τον δάσκαλο του .

– 1680 : Πεθαίνει o Τζι Τζίκε ( 1620 – 1680 ) ιδρυτής του Σινγί τσουάν. Το πλήρες όνομα του συστήματος είναι Σινγί λίουχέ τσουάν ( Γροθιά του νου και της θέλησης των 6 αρμονιών ) .Οι τεχνικές του χρησιμοποιούν την μέθοδο της λόγχης ως θεωρία της γροθιάς .Το Σινγι τσουάν έχει 12 φόρμες που εστιάζουν στην αρμονία μεταξύ μυαλού και θέλησης , θέλησης και αναπνοής , αναπνοής και δύναμης , χεριών και ποδιών , αγκώνων και γονάτων και ώμων και ισχύων .

– 1719 : Πεθαίνει o Τσεν Γουάντινγκ ο οποίος θεωρείτε ως ο ιδρυτής του Τσεν στυλ Τάιτζι τσουάν .

Ο Τσεν, γνωστός δεξιοτέχνης στο Γουγί, προς το τέλος της ζωής του παίρνοντας ως βάση το παλαιό Τσεν στυλ μαζί με την θεωρία του Ying – Yang και αφομοιώνοντας την πυγμαχία των 32 φορμών του Τσι Τζιγκουάνγκ μαζί με την θεωρία για την κίνηση και τον έλεγχο του Τσι , δημιούργησε το Τσεν στυλ Τάιτζι τσουάν .

Επίσης κωδικοποίησε τις ασκήσεις του Τουίσοου (σπρώχνοντας τα χέρια) και την εξάσκηση δύο ατόμων με λόγχες χωρίς προστατευτικά .

Πέντε γενιές αργότερα το σύστημα περναει στον Τσεν Τσανσινγκ (1771-1853) ο οποίος θα διδάξει τον Γιάνγκ Λούτσαν (1799-1872). Αυτός θα τροποποιήσει το στυλ που με τον καιρό θα πάρει την τελική μορφή για να γίνει το πιο διαδεδομένο στυλ Τάιτζι τσουάν στο κόσμο.

Από τα Τσεν και Γιανγκ στυλ θα γεννηθούν όλες οι μετέπειτα σχολές του Τάιτζι τσουάν.

– 1729 : Αυτήν την περίοδο το 60% του οπλισμού του στρατού των Τσινγκ αποτελείται από πυροβόλα όπλα .Κρύα όπλα όπως τα μακριάς λαβής πλατιά σπαθιά οι μακριές λόγχες και τα πλατιά σπαθιά δεν είναι πια τα κυρίως όπλα . Παραμένουν χρήσιμα μόνο για κοντινή μάχη .

– ~1760 : Ο κινέζος Κονγκ Σιανγκτζουν διδάσκει Γροθιά στην Οκινάουα.

– 1769 : Η αίρεση του Λευκού Λοτού , που αργότερα μετονομάσθηκε σε Γι Χε Τσουάν, ήταν μια μυστική θρησκευτική κοινότητα . Yi He σημαίνει (δικαιοσύνη και ομόνοια), και τα μέλη της κοινότητας ασκούντο φανερά στην Γροθιά και μυστικά ιερουργούσαν την θρησκεία τους .

– 1783 : Πεθαίνει o Τσανγκ Ναιτζοου ( 1724 – 1783 ) , ιδρυτής του Τσανγκ Τζιατσουαν . Πυρήνα του συστήματος του αποτέλεσε το σύστημα 24 Τζι ( χαρακτήρες ) τσουαν και θεωρητική του πηγή ήταν η Γι Λου

( θεωρία των αλλαγών ) με αναφορές στην θεωρία των μεσημβρινών του βελονισμού , δίνοντας έμφαση τόσο στις μαχητικές τεχνικές όσο και στην διατήρηση της υγείας .

Προήγαγε την ολιστική θέαση των καταστάσεων υποστηρίζοντας πως

« όπως η ανθρώπινη ύπαρξη βασίζεται στην ζωτική ουσία του σύμπαντος έτσι και η ίδια είναι ένα μικρό σύμπαν » , και συνεπώς ο ασκούμενος στην Γροθιά « πρέπει να ενοποιήσει το μέσα και το έξω, την μορφή και το Τσι . Το βιβλίο του , Τσανγκσου Γουτζι Σου υπάρχει ακόμη .

– 1785 : Η εξάσκηση στο Γουγί του Πράσινου Στρατού των Τσινγκ ( ένα επαρχιακό εφεδρικό σώμα αποτελούμενο από στρατιώτες της εθνικότητος Χαν ) απαρτίζεται κυρίως από επιδεικτικές τεχνικές ( Χουαφα Γουγι ) και το 1804 χάνει τελείως την πρακτική του αξία .

– 1790 : Πεθαίνει o Μα Σουελι ( 1715 – 1790 ) , ιδρυτής του Χεναν Σινγι Τσουαν .

– 1814 : Ο Φενγκ Κεσαν ιδρυτής του Μέιχουα τσουαν , στρατολογεί μέλη της κοινότητας του Πακουα με την πρόφαση να τους διδάξει Γουγί και συμμετέχουν σε εξέγερση εναντίον των Τσινγκ .Τελικά δολοφονείται από την Αυλή των Τσινγκ με διαμελισμό .

– 1834 : Όσοι ασκούνται στο Γουγι αυτήν την περίοδο, καλλιεργούν και το Νέι Κουνγκ .

– 1841 : Ο Γουαν Χαοτσανγκ και ο Γουει Σαογκουανγκ δάσκαλοι της Γροθιάς από το την Καντόνα οδήγησαν πολίτες οπλισμένους με σπαθιά, κοντάρια και σβάρνες εναντίον των επιτιθέμενων Βρετανικών στρατευμάτων τα οποία και νίκησαν.

– 1845 : Ο Λι Λουονενγκ ( 1808 – 1890 ) από την Σενσιαν του Χεμπει μαθαίνει Σινγι Τσουαν από τον Νται Γουενσουν . Μετά από δέκα χρόνια τελειοποιεί την τεχνική του και δημιουργεί το Σινγκγι Τσουαν που διαφέρει από το Σινγι .

Αυτή η πυγμαχική μέθοδος βασίζεται στην θεωρία του Γουσινγκ ( θεωρία των πέντε στοιχείων ), δίνοντας έμφαση στην άσκηση των εξωτερικών στοιχείων με σκοπό την βελτίωση των εσωτερικών στοιχείων, επιτυγχάνοντας έτσι εσωτερική και εξωτερική αρμονία. [το Σιν και το Σινγκ είναι διαφορετικά ιδεογράμματα. Το πρώτο σημαίνει καρδιά ή νους, ενώ το δεύτερο σημαίνει σχήμα ή μορφή].

– 1851 – 1852 : Οι αδελφοί Γου Γιουσιανγκ μαθαίνουν το παλαιό Τσεν στυλ Ταιτζι από τον Γιανγκ Λουτσαν και νέο Τσεν στυλ ΤαιΤζιτσουαν ( που αργότερα θα μετονομασθεί σε Τζαο Παο) δίπλα στον Τσεν Τσινγκπινγκ

Πάνω στην βάση του παλαιού και του νέου Τσεν στυλ δημιουργούν το Γου στυλ Ταιτζι τσουαν .

– 1861 -1862 : Ο Γιανγκ Λουτσαν πηγαίνει στο Πεκίνο για να διδάξει Γροθιά . Αφαιρώντας τις κινήσεις που χρησιμοποιούν εκρηκτική δύναμη και τα άλματα δημιούργησε το Γιανγκ στυλ με έναν χαρακτήρα περισσότερο απαλό, αργό, και με μεγαλύτερη ροή στις κινήσεις.

– 1865 : Ο Ντονγκ Χαιτσουαν ( 1813 – 1882 ) από το Χεμπει ήρθε στο Πεκίνο και δίδαξε Τζουαν Τζανγκ ( περιστρεφόμενη παλάμη ) στο ανάκτορο του Πρίγκηπος Σου. Το σύστημα αυτό χαρακτηρίζεται από κυκλικό βηματισμό και αλλαγές της παλάμης . Δημιούργησε το Πακουα Τζουαντζανγκ που προσείλκυσε πολλούς μαθητές και έμεινε γνωστό ως Πακουα Τζανγκ , αφομοιώνοντας την Ταοϊστική πρακτική του καθοδηγούμενου βηματισμού και την Ταοϊστική Θεωρία .

– 1870 : Ο Λιου Σουτζουν από την Σιονγκσιαν της επαρχείας Χεμπει ήρθε στο Πεκίνο και δίδαξε Γιουέσου Σανσοου ( γνωστό σαν χέρι του αετού )

– 1881 : Σύμφωνα με κείμενα της εποχής το Ταιτζι Τσουαν έχει ήδη ως μία από τις κύριες λειτουργίες του την διατήρηση της υγείας .

– 1894 : H αυτοκρατορική αυλή των Τσινγκ οργανώνει τον Νέο Στρατό και τον εφοδιάζει πλήρως με πυροβόλα όπλα .Τα κρύα όπλα δεν έχουν καμία θέση στα στρατεύματα .

Την ίδια χρονιά ο Τσενγκ Τινγκχουα γνωστός δεξιοτέχνης του Πακουα Τζανγκ ,ο Λι Τσουνγι και o Λιου Γουεισιανγκ γνωστοί δεξιοτέχνες και οι δύο στο Σινγκγι Τσουαν και ο Λιου Ντεκουαν που εξασκείτο στο Ταιτζι και σει άλλα συστήματα Γροθιάς ,σχημάτισαν μια ομάδα και πρότειναν την ενοποίηση των Πακουα , Σινγκγι , και Ταιτζι Τσουαν ως συγγενή σχολεία με κοινή εκπαίδευση μεταξύ των μαθητών, για ανταλλαγή τεχνικών.

– 1900 : Ξεσπά η επανάσταση των Μπόξερς . Το Αντιμπεριαλιστικό Πατριωτικό Κίνημα Γιχε Τουαν που είχε εκτεταμένη υποστήριξη στην Βόρεια Κίνα, θεωρώντας πως για όλα τα δεινά της χώρας έφταιγαν οι ξένοι, ξεκινά μια επανάσταση που στηρίχτηκε εκτός από το θάρρος, στις λόγχες και στα σπαθιά. Οι ξένες δυνάμεις με πρωταγωνιστές τους Βρετανούς, Γάλλους, Αμερικάνους, Ρώσους και Ιάπωνες θα μπουν νικητές στο Πεκίνο στις 14 Αυγούστου 1900. Το αποτέλεσμα θα είναι η υπογραφή μιας ακόμα ταπεινωτικής και εξοντωτικής οικονομικά συνθήκης για την Κίνα.

Στην εξέγερση αυτή θα εμπλακούν χάνοντας τη ζωή τους πολλοί δάσκαλοι του Γουσού. Ο Λι Τσουνγι από το Σινγκγι ,ο Γουανγκ Τζενγι από το Πατζι-Πικουα, ο Τσεν Τινγκχουα ιδρυτής του Τσεν στυλ Πακουα Τζανγκ είναι μόνο μερικοί από αυτούς.

– 1909 : Ο υποτιμητικός τίτλος «άρρωστο έθνος της Ασίας» χρησιμοποιείται από τους Ευρωπαίους κατακτητές για να χαρακτηρίσουν τους Κινέζους. Ένας Αυστριακός παλαιστής φημισμένος για την μεγάλη του δύναμη φτάνει στην Σαγκάη και δίνει μια παράσταση εκεί .

Ανακοινώνει πως θα ήθελε να παλέψει με κάποιον κινέζο . Ο Χουο Γιουατζια ( 1869 – 1910 ) , σπεσιαλίστας του παραδοσιακού Γουσου από την Τζινγκχαι , ήρθε στην Σαγκάι με τον μαθητή του Λιου Τζενσενγκ ανταποκρινόμενος στην πρόκληση .Ο Ao Pi Yin ετράπη σε φυγή λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας .

Ο Huo Yuanjia ίδρυσε την Σχόλη Φυσικής Αγωγής Τζινγκ Γου στην Shanghai . Τον επόμενο χρόνο άλλαξε το όνομα της σχολής σε Κοινωνία φυσικής Αγωγής Τζινγκ Γου με απλοποιημένο όνομα το Τζινγκ Γου ( Οργάνωση Τέλειου Wushu ) .

Πεθαίνει o Yin Fu ( 1841 – 1909 ) , ιδρυτής του Yin Style Ba Gua Zhang . ¨Έμαθε πρώτα Luo Han Quan ( Arhat boxing ) και μετά σπούδασε Ba Gua Zhuan Zhang με τον Dong Haichuan . Μετά το πέρας των σπουδών του δίδαξε ανοιχτά Chao Yang Men στο Beijing . Δημιούργησε ένα σύστημα με δυνατές κινήσεις , πολλές τεχνικές διάτρησης και γραμμική δύναμη . Αυτό το στυλ καλείται Yin Style Ba Gua Zhang .

– 1911 : Πεθαίνει ο Liu Dekuan . Στην αρχή έμαθε Da Qiang από τον Xu Liu και αργότερα σπούδασε Ji Fa με κάποιον που ονομάζετο Shangguan .Προς το τέλος της βασιλείας του αυτοκράτορα Tong Zhi ( 1868 περίπου ) πήγε στο Beijing για να μάθει Ba Gua Zhang από τον Dong Haichuan , Tai Ji Quan από τον Yang Luochan και αργότερα Yue Shi San Shou από τον Liu Shijun .Μέσα από την μελέτη έφθασε σε βαθιά κατανόηση της τέχνης και ενεπνεύσθη τις οκτώ φόρμες του Yue Shi Liang Quan πάνω στη βάση του Yue Shi San Shou .Παίρνοντας επίσης το Ba Gua Zhang San Shou ως βάση δημιούργησε το Ba Gua Zhang Liu Shi Si Shou ( 64 χέρια ) , ένα στυλ που ασκήθηκε ευρέως .

ii . Δημοκρατία της Κίνας 1912 – 1949

– To 1912 ιδρύεται το Beiping Physical Culture Research Institute που εξειδικεύεται στην έρευνα και στην διδασκαλία του Wushu και εκδίδει ένα μηνιαίο περιοδικό προώθησης των πολεμικών τεχνών το Physical Culture .

– 1914 : · Η Κοινότητα Jing Wu αποκτά τοπικά παραρτήματα δτην περιοχή γύρω από την Shanghai .

Ένα χρόνο αργότερα αποφασίζεται με διάταγμα η διδασκαλία μαθημάτων σε όλα τα σχολεία της Κίνας .

– 1917 : Το Beiping Physical Culture Research Institute ιδρύει το Physical Culture Training Institute με σκοπό να εκπαιδεύσει δασκάλους του Wushu και το 1920 αλλάζει το όνομά του σε Beijing Physical Culture School .

Το ίδιο έτος αποφασίζεται το Νέο Κινέζικο Wushu να αποτελεί την διδακτέα ύλη της τυπικής φυσικής αγωγής σε όλα τα σχολεία .

– 1919 : O Sun Lutang ( 1861 – 1932 ) δημιουργεί ένα σύστημα που ονομάσθηκε από τις επόμενες γενεές Sun Style Tai Ji Quan παίρνοντας το Wu Ba Gua Zhang ως βάση του , και τους κυκλικούς βηματισμούς του Xing Yi Quan ( βήμα ακολουθούμενο από βήμα διείσδυσης , βήμα ανακαλούμενο από βήμα οπισθοχώρησης ) ημιούργησε έτσι Την ίδια περίοδο εκδίδει επίσης τα ακόλουθα βιβλία , το ένα πίσω από το άλλο : Ba Gua Zhang Xue , Xing Yi Quan Xue

Quan Yi Shu Zheng ( το πραγματικό νόημα της Γροθιάς ) .

Ο Wu Zhiqing ( 1887 – 1949 ) οργανώνει μαζί με άλλους την Shanghai Chinese Wushu Society ( Wu Xia Society ) .

Η Jing Wu Physical Exercise Society αποκτά παραρτήματα σε διάφορες περιοχές της Κίνας χρησιμοποιώντας είτε τοπικούς δασκάλους είτε δασκάλους από την Shanghai που παραδίδουν κύκλους μαθημάτων .

– 1920 : Η Jing Wu αποκτά παραρτήματα σε χώρες εκτός Κίνας .

– 1923 : Τα Chinese National Wushu Games διοργανώνονται στην Shanghai . Είναι ο πρώτος μεμονωμένος διαγωνισμός στην ιστορία του Wushu και των Κινέζικων αθλημάτων .

O Miao Xing ( 1875 – 1933 ) o βουδιστής ηγούμενος του Song Shan Shao Lin Temple , έσπασε την παράδοση που ήθελε να μην διδάσκονται τεχνικές Wushu σε ξένους και δέχθηκε έναν μεγάλο αριθμό μοναχών και λαϊκών μαθητών για να μάθουν

και να διαδώσουν το Shao Lin Wushu .

– 1924 : Στην 3 η διοργάνωση των National Wushu Games στην Wuhan εμφανίζονται για πρώτη φορά οι φόρμες του Wushu ως αντικείμενο διαγωνισμού και δημιουργούνται απλοί κανόνες για τους κριτές βασισμένοι σε πέντε στοιχεία ( χέρια , μάτια , σώμα ,τεχνικές και πόδια ) .

– 1927 : Με στόχο την προαγωγή του Wushu , ο Zhang Zhi Jiang και ο Li Liejun πρότειναν την αλλαγή του ονόματος Wushu σε Guoshu και έθεσε τα θεμέλια του

Guoshu Research Institute . Ο Zhang Zhi Jiang εξήγησε την αλλαγή του ονόματος ως εξής « Στην χώρα μας οι μαχητικές τεχνικές αναπτύχθηκαν νωρίς και ενεχειρίστηκαν από γενεά σε γενεά διατηρώντας την μοναδικότητα τους .Για τον λόγο αυτό πρέπει να τους αποδοθεί το όνομα Guoshu ( Η Εθνική Τέχνη ) » .

Ο Song Shirong πέθανε . Ο Song που αποκαλούσε τον εαυτό του Yuezhai γεννήθηκε στην Wanping του Hebei το 1849 .Σε ηλικία 17 ετών μετακινήθηκε στην Taigu του Shanxi και έμαθε Wushu από τον Li Luoneng .¨Ήταν πολύ καλός στο Xing Yi Quan και στο τέλος της ζωής του δημιούργησε το Pan Geng , το Shi Liu Ba και το Lin Jiao Dao .

– 1928 : Το Guoshu Research Institute εγκαθιδρύθηκε στην Nanjing και μέσα σε λίγους μήνες άλλαξε το όνομα του σε Central Guoshu Institute με διευθυντή τον

Zhang Zhi Jiang .Το πεδίο δράσεως του ινστιτούτου πέρα από την σπουδή και την διδασκαλία του Wushu επεκτείνετο στην έκδοση και δημοσίευση υλικού που αφορούσε το Wushu καθώς και στην διοίκηση και διαχείριση των εθνικών δραστηριοτήτων που αφορούσαν το Wushu .Δημιουργήθηκε μια επιτροπή μέσα από το ινστιτούτο ως κύρια αρχή .Στα πρώτα του βήματα οι κλάδοι του Shao Lin και του Wu Dang ήταν υπεύθυνοι για τις υποθέσεις του Wushu . Αργότερα αυτοί επάνδρωσαν το Εκπαιδευτικό και Διοικητικό Τμήμα , το Τμήμα Εκδόσεων και το Τμήμα Γενικών Υπηρεσιών .

Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους το ινστιτούτο διοργάνωσε τον 1 ο National Guoshu Examination στο στάδιο της Nanjing .Οι αγώνες διακρίνονταν σε προκριματικούς και τελικούς .Οι προκριματικοί αποτελούνταν από επιδείξεις φορμών που βαθμολογούνταν με πόντους .Όσοι περνούσαν τους προκριματικούς έπαιρναν μέρος στους τελικούς . Οι τελικοί περιελάμβαναν τις κατηγορίες γυμνών χεριών Quan Jiao Men ( San Da ) και Shuai Jiao Men ( Grappling ) καθώς και τις κατηγορίες όπλων Dao Jian Men ( κοντά όπλα ) και Gun Qiang Men ( μακριά όπλα ).Στους τελικούς δεν υπήρχε κανένας περιορισμός βάρους ή χρόνου .Δυο γύροι από τους τρεις καθόριζαν τον νικητή .Δεν υπήρχαν στάνταρ κανόνες ούτε προστατευτικά .

Ο Jiang Rongqiao ( 1891- 1974 ) ίδρυσε την Society for Promoting Wushu and Morality στην Shanghai .

– 1929 : Η Εθνική Κυβέρνηση εξέδωσε μια εγκύκλιο δίνοντας εντολή σε όλα τα διοικητικά όργανα στις πόλεις , στις επαρχίες ,στις κωμοπόλεις , στα χωριά , να ιδρύσουν ινστιτούτα Guoshu και να δημοσιοποιήσουν το οργανωτικό περίγραμμα τους .

Το κεντρικό ινστιτούτο της Guoshu εξέδωσε ένα δεκαήμερο περιοδικό που αργότερα έγινε εβδομαδιαίο με το όνομα Guoshu .

Ο Fu Zhensong ( 1881 – 1953 ) προσεκλήθει για να δώσει κάποια μαθήματα στο ινστιτούτο Guoshu της Guangzhou .Δίδαξε Tai Ji Quan και Ba Gua Zhang για να καταστούν δημοφιλή αυτά τα στυλ στην Νότια Κίνα .Στο τέλος της ζωής του δημιούργησε το Fu Style Tai Ji Quan Jia που διαδόθηκε στην Guangzhou και στο Hong Kong .

To Zhejiang Provincial Guoshu Institute έστησε μια αρένα στην Hangzhou για τους αγώνες της Guoshu , στους οποίους έλαβαν μέρος 345 αθλητές .Ο Wang Ziqing , ένας από τους 10 πρώτους αθλητές , που κέρδισε 5.000 yuan ως βραβείο , μοίρασε το βραβείο του στους 30 πρώτους τονίζοντας έτσι πως η συμμετοχή του είχε στόχο την προαγωγή της Guoshu και όχι το τελικό βραβείο ή το προσωπικό του γόητρο .

– 1930 : Ο Zhang Zhi Jiang , ο διευθυντής του Central Guoshu Institute μαζί με τον Tang Hao και άλλους , επισκέφθηκε τα 9 α Far East Games στο Tokyo της Ιαπωνίας . Έδειξε ιδιαίτερη προσοχή στην πάλη , στους αγώνες του Sumo καθώς και σε εκείνους του Ιαπωνικού σπαθιού των Samurai . Παρακολούθησε επίσης Kendo και Judo . Επιστρέφοντας στην Κίνα τόνισε την έμφαση που δίνουν οι Ιάπωνες στις πολεμικές τέχνες καθώς και το γεγονός πως η Κινέζικη Κυβέρνηση , οι στρατιωτικές δυνάμεις και ο λαός δεν δίνουν την απαιτούμενη προσοχή στο Κινέζικο Wushu .

Ο Tang Hao εξέδωσε το Research on Shao Lin and Wu Dang .Βασισμένο σε έρευνα κειμένων ,το βιβλίο αντέκρουε την ιδέα πως ο Zhang Sanfeng ίδρυσε το Wu Dang School of Quan και απέρριπτε την πεποίθηση σύμφωνα με την οποία ο Da Mo ( Bodhidharma ) ξεκίνησε το Shao Lin Quan .

– 1932 : Ο Luo Guangyu ( 1888 – 1944 ) προσεκλήθη από το παράρτημα της Jing Wu στο Hong Kong και δίδαξε Mantis Quan .Ως αποτέλεσμα το συγκεκριμένο σύστημα διαδόθηκε στην Guangdong , στο Hong Kong και στα νησιά της Νότιας Θάλασσας .

– 1933 : Το Central Guoshu Institute ιδρύει το Guoshu Physical Culture Teaching Institute για να εκπαιδεύσει δασκάλους εξειδικευμένους στό Wushu

με κάποια βασική κατάρτιση στα υπόλοιπα αθλήματα .Αργότερα άλλαξε το όνομα του σε Guoshu PhysicalCulture Specialist School υπό την διεύθυνση του Zhang Zhi Jiang .

Τον Ιούνιο του ιδίου έτους πεθαίνει ο Chen Zizheng ( 1873 – 1933 ) από την Xicongxian του Hebei .Δημιούργησε το Ying Zhao ( Eagle Claw ) Fan Zi Quan . Βασίσθηκε στο Yue Style San Shou , στο Fan Zi Quan και στο Ying Zhao Gong .

Εκδίδεται το Chen Style Tai Ji Quan με εικονογράφηση , ένα σημαντικό κείμενο για την σπουδή των τεχνικών του Chen Style Quan και της θεωρίας του .

– 1935 : Ο Zhang Zhi Jiang και οι υπό αυτού περιοδεύουν στις Η.Π.Α. , Αγγλία , Γαλλία , Γερμανία , Ιταλία , Αυστρία και Τσεχοσλοβακία επιθεωρώντας τα συστήματα φυσικής αγωγής . Το ταξίδι διάρκεσε 5 μήνες .Ο κυρίως σκοπός του ήταν η συλλογή περισσοτέρων πληροφοριών για τα αθλήματα , τους οργανισμούς και τις συνθήκες εκπαίδευσης σ’αυτές τις χώρες έτσι ώστε να χρησιμοποιηθούν για την ανάπτυξη της φυσικής αγωγής στην Κίνα .

– 1936 : Το Central Guoshu Institute και το Guoshu Physical Culture Specialist School οργανώνουν μια ομάδα Wushu που στέλνει 65 αθλητές τον έναν μετά τον άλλον στην Singapore , Kuala Lumpur , Kampar , Yanbao , Penang και Manila .Το όλο ταξίδι διάρκεσε 3 μήνες .

Η Κίνα στέλνει 9 σπεσιαλίστες του Wushu με την Κινέζικη αποστολή στους 11 ους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Γερμανία για να δώσουν παραστάσεις σε τέσσερις Γερμανικές πόλεις .

Ο Gao Yisheng ( 1866 – 1951 ) διδάσκει Ba Gua Zhang .Στην νεότητά του σπούδασε Hong Quan , Ba Gua Zhang και Xing Yi Quan .Αργότερα συνέθεσε αυτά τα τρία συστήματα και δημιούργησε τις 14 Φόρμες του Zhi Tang Lian Fa . Θεμελίωσε το δικό του σύστημα διδασκαλίας το οποίο ,οι ασκούμενοι αργότερα ονόμασαν Gao Style Ba Gua Zhang of Cheng School .

Πεθαίνει ο Yang Chenpu . O Yang που αυτοαποκαλείτο και Zhaoqing γεννήθηκε στην Yongnian του Hebei το 1883 και κληρονόμησε τις επιδεξιότητές του στο Wushu από την οικογένεια του .¨Ήταν καλός στο Yang Style Tai Ji Quan και ανέπτυξε την φόρμα Xiao Jia ( μικρού μήκους ) της οικογενείας του στην φόρμα Da Jia ( μεγάλου μήκους ) .Αυτή η φόρμα εκτελείται πιο απαλά και ο αριθμός των κινήσεων της μειώθηκε κάνοντάς την εύκολα δημοφιλή . Οι επικρατούσες σήμερα φόρμες του Yang Style Tai Ji Quan είναι οι φόρμες που αυτός ανασκεύασε .

– 1937 : Οι Ιάπωνες βομβαρδίζουν την Nanjing και το Central Guoshu Institute με το Guoshu Physical Culture Specialist School μεταφέρονται από την Nanjing στην Changsha .Στα χρόνια που ακολουθούν μετακινούνται σε διάφορα μέρη και επιστρέφουν στην Nanjing το 1946 .

– 1940 : Ο Tang Hao εκδίδει το Textual Research on China Wuyi Books and Records . Είναι η πρώτη βιβλιογραφική δουλειά στην ιστορία του Κινέζικου Wushu .

Ο Peng Qin ( 1896 – 1979 ) , ένας πατριώτης που πολέμησε εναντίον της Ιαπωνικής εισβολής , επέστρεψε στο χωριό του Zhaotong της επαρχίας Yunnan κατόπιν τραυματισμού του .Ίδρυσε μια σχολή Wushu για να διδάξει πρακτικό Wushu και εκπαίδευε τους απλούς ανθρώπους με σκοπό « να χρησιμοποιήσουν το Wushu για την άμυνα της χώρας τους και των ανθρώπων της » .Βοηθούσε επίσης τους φτωχούς και όσους είχαν ανάγκη και έχτισε γέφυρες για να διευκολύνει τις μεταφορές .Ο λαός τον αποκαλούσε « ο ενάρετος πολεμιστής » .

– 1945 : Πεθαίνει ο Xu Yusheng ( 1878 – 1945 ) o επονομαζόμενος και Chonghou . Γεννήθηκε σε μια παλαιά και γνωστή οικογένεια Wushu του Beijing .Έμαθε Wushu

από τον Liu Dekuan και τον Yang Jianhou .Ήταν καλός στο Tai Ji Quan στο Ba Gua Zhang και στο Xing Yi Quan . Στο ξεκίνημα της Δημοκρατίας της Κίνας υπηρέτησε ως Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας και προήγαγε δραστήρια την διδασκαλία του Wushu στα σχολεία . Ίδρυσε το Beiping Physical Culture Research Institute το 1912 και το Beiping Physical Culture Training Institute το 1917 καθώς και το Beiping Guoshu Institute το 1929 .Ο ίδιος ανέλαβε την ευθύνη για τα ινστιτούτα αυτά με σκοπό την σπουδή και την προώθηση του Wushu .

– 1948 : Το Central Guoshu Institute αφού επέστρεψε στην Nanjing το 1946 με περιορισμένες δραστηριότητες λόγω έλλειψης αποθεματικού και έδρας , ανακοινώνει την διάλυση του .

Ιστορική Εξέλιξη του Wushu – μέρος 5ο

Π. Δερβέντης – Σ. Λασκαρίδης

6 . Η ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ : 1949 – ΣΗΜΕΡΑ ( Η ΕΥΡΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ WUSHU )

Τα κυριότερα χαρ/κά αυτής της περιόδου είναι :

· Η ανάπτυξη του Wushu ως αθλήματος μέσα από διαφόρων μορφών αγώνες .Οι κανόνες και τα απαιτούμενα στάνταρτ για την τεχνική στους αγώνες αυτούς , διαμορφώνονται βαθμιαία μέσα από δοκιμές και λάθη .

· Στις φόρμες που εκτελούνται στους αγώνες αυτούς , προστίθενται οι αποκαλούμενες « δύσκολες κινήσεις » , όπως είναι τα άλματα , οι περιστροφές και οι θέσεις ισορροπίας με αποτέλεσμα οι τεχνικές άμυνας και επίθεσης του Wushu να αντικατασταθούν από περισσότερο γυμναστικές ασκήσεις .

· Το Wushu ενσωματώνεται στο σχολικό σύστημα φυσικής αγωγής και δημιουργούνται αντίστοιχα τμήματα Wushu στα Πανεπιστήμια Φυσικής Αγωγής .

· Αναγνωρίζεται , διαδίδεται και αναπτύσσεται η αξία του Wushu ως πολιτιστικού αγαθού της Κίνας .

· Από το 1980 και μετά το Wushu εμφανίζεται στην διεθνή αθλητική αρένα . Ιδρύονται διεθνείς οργανισμοί Wushu και καθιερώνονται ηπειρωτικά ,πανευρωπαϊκά, πανασιατικά και παγκόσμια πρωταθλήματα .

Αναλυτικότερα :

– 1949 : Εγκαθιδρύεται η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ( ΛΔΚ ) .

– 1951 – 1952 : Η All – China Sports Federation ( ACSF ) συγκαλεί συσκέψεις για να συζητηθεί το θέμα του Wushu και τελικά το καταχωρεί τυπικά ως προϊόν δημοσιοποίησης .

– 1953 : Η Physical Culture and Sports Commission ( PCSC ) της ΛΔΚ ιδρύει το Research Commission of Chinese Physical Culture υπεύθυνο για την σπουδή και την οργάνωση του Wushu με στόχο την δημοτικότητα του .

Εθνικές Επιδείξεις και Αγώνες Παραδοσιακών Κινέζικων Αθλημάτων διοργανώνονται στην Tianjin .

– 1954 : Το Central Physical Culture Training Class δημιουργεί τμήμα Wushu .

– 1956 : Προσωρινές διατάξεις για το αγωνιστικό σύστημα της Φυσικής Αγωγής της ΛΔΚ κατατάσσουν το Wushu ως επιδεικτικό γεγονός .

Το Wushu εισάγεται στο πρόγραμμα διδασκαλίας της Φυσικής Αγωγής στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση .

– 1957 : Στο Beijing διοργανώνεται μια δημόσια συζήτηση με στόχο να δοθεί ένας ορισμός για το Wushu .Μετά το πέρας της συζήτησης όλοι ξεκαθαρίζουν πως το Wushu διαφέρει όχι μόνο από τις καθαρά στρατιωτικές τεχνικές αλλά και από τους πολεμικούς χορούς και από την γυμναστική . Το σύγχρονο Wushu τοποθετείται στην κατηγορία της Φυσικής Αγωγής .

– 1958 : Ιδρύεται η China Wushu Association ( CWA ) στο Beijing με επικεφαλή τον Li Menghua .

– 1959 : Η PCSC εκδίδει Κανόνες για τους αγώνες Wushu .Οι Κανόνες ταξινομούν τους αγώνες ανάλογα με τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σ’αυτούς , θέτουν στάνταρς για την ορθότητα των κινήσεων ( με αφαίρεση πόντων για κάθε λάθος κίνηση ) , και θέτουν χρονικά όρια . Η εφαρμογή των Κανόνων αυτών σηματοδοτεί την είσοδο των αγώνων με φόρμες Wushu στον χώρο των σύγχρονων αθλημάτων.

Οι Κανόνες προάγουν επίσης την ανάπτυξη και την κατηγοριοποίηση του πρόσφατα εμφανιζόμενου Quan Shu και των όπλων Wushu της κατηγορίας Chang Quan .

Τον ίδιο χρόνο διοργανώνονται στο Beijing τα National Wushu Games for Juniors .Ο Li Menghua διατυπώνει ως εξής τις αρχές της εκπαίδευσης : « Μεγιστοποιήστε την δυσκολία ,ανεβάστε την ποιότητα και ομορφύνετε το θέαμα » . Με λίγους μήνες διαφορά διοργανώνονται στο Beijing και τα 1 st National Games .

– 1960 : Τα National Wushu Games διοργανώνονται στην Zhengzhou .Το πιο αξιοσημείωτο γεγονός των αγώνων είναι η αύξηση των αλμάτων στην κατηγορία των φορμών . Το ζητούμενο είναι να πηδήξεις ψηλά και να προσγειωθείς σταθερά . Το μεγάλο ύψος στα άλματα , ο βαθμός δυσκολίας και η αισθητική των στάσεων είναι ο νέος στόχος της εκπαίδευσης στο Wushu .Έτσι η τάση να θεαματικοποιηθούν οι φόρμες του Wushu αυξάνει .

– 1961 : Εκδίδεται το Teaching Materials on Wushu for Physical Education Institutes and Departments . Είναι το πρώτο συστηματοποιημένο διδακτικό υλικό για το Wushu . Η έκδοσή του προώθησε την μορφοποίηση της διδασκαλίας και την δημοτικότητα του Wushu . Σηματοδοτεί επίσης την δημιουργία του πρόσφατα συντεταγμένου συστήματος Chang Quan .

– 1965 : Τα 2 nd National Games παρουσιάζουν το Wushu ως επιδεικτικό γεγονός , πράγμα που επιτρέπει στους αθλητές του Wushu να εκτελέσουν ελεύθερα τις φόρμες τους .Αυτό διέκοψε προσωρινά τις προσπάθειες προς την κατεύθυνση του αγωνιστικού Wushu και αποπροσανατόλισε την τεχνική του ανάπτυξη .

– 1966 : Η Πολιτιστική Επανάσταση ξέσπασε στην Κίνα .Κατ’επιταγήν της τυφλής καταστροφής της παλαιάς κουλτούρας και των παλαιών ηθών και εθίμων , κάποια παραδοσιακά εικονογραφημένα κείμενα για την Γροθιά και άλλο υλικό καταστράφηκαν ενώ σπεσιαλίστες του Wushu κυνηγήθηκαν και τραυματίστηκαν .

– 1970 : Ιδρύεται το Hong Kong Guoshu Council .

– 1973 : Η PCSC εκδίδει τους πρόσφατα αναθεωρημένους Κανόνες για τους αγώνες Wushu .Αυτοί περιλαμβάνουν έναν τρόπο βαθμολόγησης που δίνει 0.1 έως 0.4 βαθμούς για άψογη εκτέλεση των κινήσεων και 0.1 έως 0.3 βαθμούς για την δημιουργία δύσκολων κινήσεων .Οι αποκαλούμενες δύσκολες κινήσεις ορίζονται στους Κανόνες να είναι τα άλματα , οι περιστροφές και οι στάσεις ισορροπίας .Από το σημείο αυτό και μετά οι τεχνικές του Wushu με αμυντικές και επιθετικές εφαρμογές αντικαθίστανται βαθμιαία από περισσότερο γυμναστικές ασκήσεις .Έτσι εμφανίζεται μια τάση για περισσότερο χορευτικές κινήσεις στο Wushu , πράγμα που προκάλεσε μια διαμάχη για το τι εννοούμε πραγματικά όταν λέμε δύσκολες κινήσεις στο Wushu .Σαν να λέμε πως το Wushu πρέπει να είναι Wu ( πολεμικές τέχνες ) και όχι ένα άλλο Wu ( χορός ) [ που αν και έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες και σημασίες προφέρονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ]

Ο Li Xiaolong ( 1940 – 1973 ) γνωστός στην Δύση ως Bruce Lee , γνωστός σπεσιαλίστας του Wushu πεθαίνει .Δημιούργησε το Jie Quan Dao το οποίο διαδόθηκε ως μια πρακτική μαχητική τέχνη .

– 1978 : Οι National Wushu Comretition διοργανώνονται στην Xingtan . Κάποιοι παλαιότεροι σπεσιαλίστες του Wushu προσκαλούνται για να εκτελέσουν παραδοσιακές φόρμες .Μεταπτυχιακοί φοιτητές του Beijing Institute Physical Culture and Sports ερεύνησαν τεχνικές του Arena San Da , το αγωνιστικό του σύστημα και τα ασφαλή προστατευτικά γι’αυτό .Επιπροσθέτως δοκίμασαν το San Da sparring .

– 1981 : Το 1 st National Wushu San Shou Invitational Tournament διοργανώνεται στο Beijing .Έκτοτε διοργανώνεται κάθε χρόνο .

Ιδρύεται το Research Institute of Ba Gua Zhang εντός της Δημοτικής Wushu Association του Beijing με επικεφαλή τον Li Ziming . Αυτό είναι το πρώτο ερευνητικό ινστιτούτο που οργανώνεται για την σπουδή ενός μεμονωμένου τύπου Γροθιάς . Μετά από αυτό , αυτή η μορφή οργανισμών διαδίδεται ευρέως .

– 1982 : Ιδρύεται το Wushu School of Tagou Shao Lin Temple στο βουνό Song Shan με διευθυντή τον Liu Baoshan .Το 1990 είχε 1.324 μαθητές και γύρω στους 3.000 μετά το 1993 . Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου ιδρύονται πολλές σχολές Wushu και ινστιτούτα .Σύμφωνα με τις στατιστικές είναι πάνω από δέκα χιλιάδες το 1993 .

Το ίδιο έτος διοργανώνεται στην Nanjing το Nanjing International Wushu Friendship Exhibition . Παρά το ότι πρόκειται για μια μικρής κλίμακας συνάντηση , είναι ο πρώτος διεθνής αγώνας Wushu .

– 1984 : Διοργανώνεται το International Tai Ji Quan and Tai Ji Jian Invitational Tournament στην Wuhan .

Το ίδιο έτος διοργανώνεται στην Suzhou και στην Chengde το 1 st National Yang Persons Wushu Competition . Έκτοτε διοργανώνονται ετήσιοι αγώνες αυτού του είδους με σκοπό την εκπαίδευση των επερχόμενων γενεών στο άθλημα του Wushu .

– 1985 : Ιδρύεται η European Wushu Association στην Μπολόνια της Ιταλίας. Μέχρι το τέλος του ιδίου έτους τα μέλη της ομοσπονδίας αυξάνονται από 8 σε 12 .

– 1986 : Διοργανώνεται το 1 st European Martial Arts Championships στο Βέλγιο .

– 1987 : Το Ινστιτούτο Φυσικής Αγωγής της Κολωνίας στην Γερμανία προσκαλεί Κινέζους σπεσιαλίστες του Wushu για να οργανώσουν έναν κύκλο μαθημάτων Wushu στο Ινστιτούτο . Αυτό σηματοδοτεί την διάδοση του Wushu όχι απλώς στην Ευρώπη αλλά και ειδικότερα στα Κολέγια και τα Πανεπιστήμια της .

Το ίδιο έτος διοργανώνεται το 2 nd European Wushu Championships στην Μπαρτσελόνα της Ισπανίας .Οι αγώνες διαχωρίζονται σε φόρμες και σε sparring . Έκτοτε το πρωτάθλημα αυτό διοργανώνεται κάθε δυο χρόνια .

Ιδρύεται το China Physical Culture Science Society με επικεφαλή τον Xu Cai .

Ιδρύεται η Wushu Federation of Asia στην Yokohama της Ιαπωνίας και την ίδια στιγμή τα 11 μέλη της παίρνουν μέρος στο 1 st Α sian Championships . Έκτοτε και αυτό το πρωτάθλημα διοργανώνεται κάθε δυο χρόνια .

– 1989 : Η PCSC ανακοινώνει την εφαρμογή των Κανόνων για τους Wushu San Shou αγώνες και διοργανώνει μια σειρά από τέτοιους αγώνες σε Εθνικό επίπεδο .

– 1990 : Διοργανώνονται στο Beijing τα 11 th Α sian Games . Σ’αυτά οι αγώνες Wushu περιλαμβάνουν Chang Quan , Nan Quan , Tai Ji Quan , Jian Shu , Dao Shu , Qiang Shu και Gun Shu . Είναι η πρώτη φορά που το Wushu περιλαμβάνεται στους ηπειρωτικούς αγώνες .

Ιδρύεται η International Wushu Federation στο Beijing με 38 χώρες και περιοχές ως μέλη .

– 1991 : Η PCSC ανακοινώνει την εφαρμογή των Κανόνων για τους Tai Ji Quan and Tai Ji Jian αγώνες .

Το 1 st World Wushu Championships διοργανώνεται στο Beijing .

Το Yong Nian International Tai Ji Quan Seminar διοργανώνεται στην Handan του Hebei . Είναι η πρώτη δραστηριότητα που σπονσοράρεται από την τοπική κυβέρνηση και ακαδημαϊκούς οργανισμούς για την προώθηση και ανάπτυξη ενός μεμονωμένου συστήματος .

• 1993 : Η τηλεόραση καλύπτει μια απογευματινή συγκέντρωση με κυρίως θέμα

την εξέλιξη των Κινέζικων πολεμικών τεχνών και την εν γένει γνώση του Wushu , με υπότιτλο « Άνεμος από το δάσος του Wushu » .

• 1993 : Ιδρύεται η Ελληνική Ομοσπονδία Wushu Kungfu ( Ε.Ο.Γ.Κ. ) .

• 1994 : H I . W . U . F . γίνεται επίσημο μέλος της Γενικής Ένωσης των Διεθνών

Αθλημάτων { GAISF } .

• 1998 : Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Wushu στην Αθήνα .

• 2000 : H Γενική γραμματεία αθλητισμού αναγνωρίζει επίσημα την Ελληνική

Ομοσπονδία Wushu Kungfu .

• 2002 : Η Ολυμπιακή Επιτροπή αναγνωρίζει επίσημα την I . W . U . F . και λίγο

αργότερα μέσα στον ίδιο χρόνο την Ελληνική Ομοσπονδία Wushu Kungfu .

Επίλογος

Το παρακάτω άρθρο βασίστηκε όσον αφορά στις περισσότερες χρονολογικές αναφορές του, στο εξαιρετικό βιβλίο του καθηγητή Κανγκ Γκέγου «Άνοιξη και Φθινόπωρο των Κινέζικων Πολεμικών Τεχνών», καθώς και στα «Ουσία του Κινέζικου Γουσού» των Γου Μπιν, Λι Σινγκ, Γιού Γκονγκ.

Παράλληλα χρειάστηκε πολλές φορές να συμβουλευτούμε και να διασταυρώσουμε στοιχεία από αρκετά άλλα βιβλία από τα οποία παραθέτουμε μια ενδεικτική βιβλιογραφία.

Ευχαριστώ τον φίλο και μαθητή μου Σπύρο Λασκαρίδη που έκανε την πιο πολύ και δύσκολη δουλειά για την δημιουργία αυτού του άρθρου, καθώς και το Μονοπάτι και τον Διωνύση Τσετσέλη για τις σελίδες που μας παραχώρησε.

Βιβλιογραφία

1.Kang Gewu, 1995 Spring and Autumn of Chinese Martial Arts . Plum Publishing

2.Wu Bin-Li Xingdong-Yu Gongbao, 1992 Essential of Chinese Wushu .

Foreign Languages Press

3.Li Tianji-Du Xilian, 1991 A Guide to Chinese Martial Arts .

Foreign Languages Press

4.Cheng Chuanrui, 1990 Chinese Wushu . Beijing Insitute of Physical Education Press

5.David Chou-Richard Spangler Kung Fu History Philosophy and Technique . Unique Publications

6.Wong Lit 1991 Yue Fei. Canfonian Pte Ltd

7.Lai Hung-Brian Klingborg 1999 Northern Shaolin Kungfu. Tuttle Publishing

8. Shaolin Kungfu 1992 Henan Fine Arts Publishing House

9.Shou Yuliang, 2001 Kung Fu Elements . The Way of the Dragon Publishing

10.Wong Kiewkit, 1998 The Art of Shaolin Kung Fu . Πύρινος Κόσμος

11. 1984 Chen Style Taijiquan . Zhaohua PublishingHouse

12.Yang Zhendou,1988 Yang Style Taijiquan . Morning Glory Publishers

13.Θόδωρος Καρζής, 2000 Η ιστορία και ο Πολιτισμός της Κίνας .

Νέα Σύνορα Α.Α.Λιβάνη