San Shou
Το αγωνιστικό San Shou 散手 (ελεύθερα χέρια), γνωστότερο με την λαϊκή ονομασία San Da 散打(ελεύθερα χτυπήματα –διώχνω και χτυπώ) αναφέρεται στη μάχη ανάμεσα σε δυο αντιπάλους και αποτελεί τη σύγχρονη αγωνιστική μορφή του Wushu. Οι αγώνες San Da έχουν μακρά ιστορία στην Κίνα. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι τόσο κατά την δυναστεία των Song (960-1279μ.Χ.) όσο και αργότερα κατά τη Ming δυναστεία οι διαγωνισμοί ελεύθερης μάχης ήταν πολύ δημοφιλείς (1368-1644).
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά τους ήταν ότι διεξάγονταν πάνω σε εξέδρα γι’ αυτό και τότε ονομάζονταν “da lei tai”. Στους αγώνες εκείνης της περιόδου, οι αντίπαλοι ήταν ελεύθεροι να χρησιμοποιήσουν τεχνικές από οποιοδήποτε στιλ κινέζικου Wushu, ενώ περιορίζονταν από υποτυπώδεις μόνον κανονισμούς, γι’ αυτό και πριν από κάθε αγώνα υπέγραφαν επιστολή ανάληψης ευθύνης για τον τραυματισμό, ή και τον θάνατο τους.
Στη σύγχρονη εποχή το San Da καλλιεργήθηκε εκτενώς στα πλαίσια του κινέζικου στρατού ως μέσο εξάσκησης της μαχητικής ικανότητας. Επίσης, από το 1979 και μετά εντάχθηκε στον αθλητικό προγραμματισμό της Κίνας και αναπτύχθηκε περαιτέρω. Βεβαίως, φαίνεται πως μόλις το 1989 έλαβε τη σημερινή αγωνιστική του μορφή και εντάχθηκε στο πρόγραμμα του αγωνιστικού αθλητισμού, αφού πρώτα δοκιμάστηκε σε ανεπίσημους αγώνες.
Το σύγχρονο San Da εξακολουθεί να διεξάγεται πάνω σε υπερυψωμένη εξέδρας “lei tai”. Σύμφωνα με τους κανονισμούς οι αντίπαλοι πρέπει να φορούν κλειστά γάντια και προστατευτικά τόσο στο κεφάλι, όσο και στο σώμα. Έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν οποιαδήποτε τεχνική του κινέζικου Wushu, δηλαδή Ti (λακτίσματα), Da (χτυπήματα με τα χέρια), Shuai (σαρώματα και ανατροπές), να σπρώξουν τον αντίπαλο έξω από την εξέδρα για να κερδίσουν βαθμούς, ωστόσο απαγορεύεται να χρησιμοποιήσουν τεχνικές που περιλαμβάνουν Na δηλαδή κλειδώματα και πιέσεις στις αρθρώσεις.
Το σύγχρονο αγωνιστικό San Shou δίνει μεγάλη ελευθερία στον τρόπο «παιξίματος» των διαγωνιζόμενων. Ταυτόχρονα, έχει καταφέρει να αποκτήσει εκείνα τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά και την αντίστοιχη τεχνοτροπία, ώστε να αποτελεί σήμερα μια δυναμική και εντυπωσιακή αγωνιστική μορφή. Όπως και το Shuai Jiao, η κινέζικη πάλη, το San Da, μπορεί να καλλιεργηθεί, είτε ως ανεξάρτητο άθλημα είτε συνδυαζόμενο με άλλα στιλ wushu.
Shuai Jiao
Το Shuai Jiao 摔跤 (ρίχνω στο έδαφος – παλεύω χρησιμοποιώντας και τεχνικές ποδιών), είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να περιγραφεί η παραδοσιακή κινέζικη πάλη. Αποτελεί ίσως την αρχαιότερη κινέζικη μορφή μάχης με αναφορές ήδη από την κινέζικη μυθολογία και τα χρόνια του μυθικού αυτοκράτορα Huang (Κίτρινου Αυτοκράτορα), όπου περιγράφεται ένα είδος τελετουργικής πάλης ή αγωνίσματος με το όνομα Juedi 角抵 στο οποίο οι αντίπαλοι έφεραν στο κράνος τους κέρατα. Η πρώτη αναφορά στην κινέζικη πάλη -με το όνομα Jueli 角力- βρίσκεται στα «τελετουργικά αρχεία» που χρονολογούνται κατά την πρώιμη δυναστεία Han (206 π.Χ. – 220 μ.Χ.) και αναφέρονται στην εποχή της περιόδου της δυναστείας Zhou. Ωστόσο, η εξέλιξη της φαίνεται πως συνεχίστηκε χωρίς διακοπή, τόσο εντός της στρατιωτικής και αυτοκρατορικής μαχητικής εκπαίδευσης, όσο και μέσα στην καθημερινότητα των απλών ανθρώπων.
Σήμερα η παραδοσιακή κινέζικη πάλη ονομάζεται Shuai Jiao και αποτελεί μια παλαιστική τέχνη με έμφαση στις ανατροπές και στις ρίψεις. Περιλαμβάνει μεγάλη ποικιλία τεχνικών, είτε με τη χρήση του παραδοσιακού jacket είτε και χωρίς αυτό. Εξακολουθεί να διδάσκεται από διαφορετικές “οικογένειες” με μικρές ή μεγαλύτερες αποκλίσεις στην εκτέλεση των τεχνικών και στη μέθοδο της προπόνησης.
Μερικά από τα γνωστότερα στιλ είναι:
– Beijing style – Στιλ του Πεκίνου, στο οποίο εξασκούνταν οι φρουροί του αυτοκράτορα.
– Baoding style – Στιλ του Μπαοντίνγκ, το οποίο αποκαλείται και Kuai Jiao
(γρήγορη πάλη).
– Shanxi style – Στιλ του Σάνσι, το οποίο προέρχεται από το Shuai Jiao της δυναστείας Song.
– Στυλ των Μογγόλων.
Ο σύλλογός μας εξασκεί το Shuai Jiao από την άνοιξη του 2013. Συνεργάζεται με τον δάσκαλο Liu Zu Guang, ο οποίος δίδαξε την κινέζικη πάλη στην Ελλάδα μετά από πρόσκληση του shifu Δημήτρη Δούκα σε σεμινάριο που συνδιοργάνωσαν οι προπονητές Δ. Δούκας, Π. Δερβέντης και Γ. Διβάνης. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς ο προπονητής του συλλόγου μας Παναγιώτης Δερβέντης ταξίδεψε στο Πεκίνο, όπου συνέχισε την εκπαίδευση του με καθημερινές πολύωρες προπονήσεις κάτω από τις οδηγίες του δασκάλου Liu Zu Guang.
Ο δάσκαλος Liu Zu Guang γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Πεκίνο. Ασκείται στις μαχητικές τέχνες και στην κινέζικη πάλη από την παιδική του ηλικία, ενώ από το 1990 ασκείται με τον μεγάλο δάσκαλο του Shuai Jiao Li Bao Ru, ο οποίος τον μύησε στην ουσία της κινέζικης πάλης. Έχει συμμετάσχει πολλές φορές σε εθνικά και διεθνή πρωταθλήματα, στέφθηκε πέντε φορές πρωταθλητής στο Πεκίνο και κατατάχθηκε τρίτος στο Εθνικό Πρωτάθλημα Κίνας στην κατηγορία των +100 κιλών. Η εξαιρετική τεχνική του είναι αποτέλεσμα της καθημερινής, αδιάκοπης και προσεκτικής εξάσκησης του και περιέχει όχι μόνο την εκρηκτικότητα και τη δύναμη αλλά και μια χαλαρότητα ενδεικτικό μόνο των πολύ υψηλού επιπέδου αθλητών.